To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Małżeństwo W czasach starożytnych prawo traktowało rodzinę rzymską jako komórkę społeczną całkowicie autonomiczną, w której jedynym podmiotem władzy był jej męski zwierzchnik, pater familias.
Małżeństwo - jest to uznany przez prawo związek kobiety z mężczyzną zawierany w celu trwałego pożycia.
Zawarcie małżeństwa może być poprzedzone przyrzeczeniem dokonania tego aktu w przyszłości. Takie przyrzeczenie to zaręczyny, które w Rzymie nigdy nie wiązały stron w sposób bezwzględny. Małżeństwo w Rzymie od czasów najdawniejszych było związkiem monogamicznym.
Prawo określało wymogi jakim miało odpowiadać małżeństwo, głównie po to, by można było ustalić czy skutki jakie prawo łączy z określonym pożyciem mężczyzny i kobiety w ogóle powstały.
Dotyczą one wzajemnych praw i obowiązków współmałżonków, a także spraw o charakterze majątkowym. Dzieci uchodzą za prawne i należą do rodziny tylko wówczas, jeżeli poczęte zostały w czasie trwania małżeństwa. Między małżonkami, a krewnymi drugiego małżonka powstaje stosunek powinowactwa.
Od zawarcia małżeństwa odróżniali Rzymianie akt włączenia żony do agnacyjnej familii męża, połączony z wejściem małżonki pod jego władzę.
Następowało ono w wyniku jednego z trzech następujących zdarzeń:
Confarreatio - to sakralna forma wejścia żony pod władzę męża. Przy tym akcie obecnych było 10 świadków i 2 najwyższych kapłanów. Ten akt prawdopodobnie był dostępny tylko dla patrycjuszy. Niektóre godności kapłańskie zastrzeżone były wyłącznie dla dzieci pochodzących z małżeństwa, w którym matka weszła pod władzę ojca w drodze confarreatio.
Coemptio - to forma niejako uroczystego kupna żony. Wykorzystywano do tego celu abstrakcyjną formę mancypacji, w której w charakterze nabywcy występował przyszły lub aktualny mąż kobiety.
Usus - to nabycie przez męża władzy nad żoną z mocy samego prawa, w wyniku jednorocznego nieprzerwanego pożycia małżeńskiego.
Było to rezultatem transplantacji do prawa familijnego instytucji zasiedzenia. Aby temu zapobiec, kobieta musiała co roku opuszczać dom męża na 3 kolejno następujące po sobie noce. Taki wymóg stawiała już ustawa XII tablic.
Małżeństwo rzymskie było instytucja jednolitą, mimo różnej pozycji jaką mogła w nim zajmować niewiasta, podlegająca lub też nie podlegająca władzy swojego męża.
Twórczym elementem w przypadku małżeństwa rzymskiego był consensus obojga małżonków, czyli wola wzajemnego pożycia w związku, przy którym brak jest przeszkód do tego by mężczyzna występował w roli męża, a kobieta w roli żony. Ten consensus zwany był również affectio maritalis.
(…)
… dokonać tylko on sam.
Oświadczenie woli o zerwaniu pożycia małżeńskiego bywało najczęściej przekazywane za pośrednictwem posłańca, a w okresie poklasycznym za pomocą listu.
Konkubinat
Konkubinat w Rzymie znany był od dawna. Było to związanie się mężczyzny z niewiastą w celu trwałego pożycia.
Partnerzy albo nie chcieli, albo nie mogli ( z powodu przeszkód małżeńskich) traktować swojego związku…
… zaślubin wprowadzenie żony do domu męża (deductio domum mariti), które było zewnętrznym wyrazem zawarcia związku małżeńskiego.
Prawo rzymskie traktowało związek małżeński wyłącznie jako stan faktyczny.
Przeszkody małżeńskie:
Istniały trzy przesłanki wg Ulpiana:
Conubinum - to z jednej strony zdolność każdego z nupturientów do wstąpienia w związek małżeński, z drugiej strony brak przeszkód małżeńskich…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)