malarstwo i ikony - omówienie

10. Sztuka bizantyjska architektura, malarstwo i ikony
Sztuka bizantyjska- architektura
Cechuje się przejęciem tradycji rzymskich, wczesnochrześcijańskich oraz hellenistycznych i orientalnych, zwłaszcza perskich. Rozwinęła się w końcowym okresie cesarstwa rzymskiego i pod panowaniem cesarzy bizantyjskich. Do najwybitniejszych zabytków architektury sakralnej należą: kościół Rawenny - układ centralny oraz kościół Świętej Mądrości Bożej (Hagia Sophia) w Konstantynopolu. Ten ostatni może być uważany za symbol estetycznej i religijnej myśli Bizancjum. Zbudowany w latach 532-537 stanowi połączenie dwóch koncepcji architektonicznego rozplanowania: podłużnej i centralnej. Nowatorskim rozwiązaniem jest konstrukcja kopuły. Jej czasza opiera się za pośrednictwem pierścienia - bębna na wypukłych trójkątach tzw. żaglach. Czynnikiem współdziałającym z architekturą było światło wprowadzone do wnętrza.
Sztuka bizantyjska - malarstwo i ikony
Malarstwo:
W Bizancjum rozwija się bujnie malarstwo mozaikowe. Najpiękniejsze mozaiki powstały w kościołach Rawenny. Do najlepiej zachowanych należą mozaiki przedstawiające cesarza Justyniana i jego żonę Teodorę. Pozy, gesty, układ szat są dostojne i schematyczne, twarze natomiast są portretami wiernie odtwarzającymi rysy.
Ikony:
W Bizancjum rozwija się też malarstwo ikon. Ikony służyły do modlitwy. Istniały ścisłe przepisy określające sposób ich malowania. Malowidła te przedstawiały świętych. Kompozycja ikon jest zawsze centralna i statyczna, postacie malowane płaską plamą, obwiedzioną ciemnym konturem, gesty i ruch dostojny.
... zobacz całą notatkę