Rozdział 21 Więcej o kompilowaniu Ciekawe opcje kompilatora GCC • E — powoduje wygenerowanie kodu programu ze zmianami, wprowadzonymi przez preprocesor • S — zamiana kodu w języku C na kod asemblera (komenda: gcc -S plik.c spowoduje utworzenie pliku o nazwie plik.s, w którym znajdzie się kod asemblera) • c — kompilacja bez łączenia z bibliotekami • Ikatalog — ustawienie domyślnego katalogu z plikami nagłówkowymi na katalog • lbiblioteka — wymusza łączenie programu z podaną biblioteką (np. -lGL) Program make Dość często może się zdarzyć, że nasz program składa się z kilku plików źródłowych. Jeśli tych plików jest mało (np. 3-5) możemy jeszcze próbować ręcznie kompilować każdy z nich. Jednak jeśli tych plików jest dużo, lub chcemy pokazać nasz program innym użytkownikom musimy stworzyć elegancki sposób kompilacji naszego programu. Właśnie po to, aby zauto- matyzować proces kompilacji powstał program make . Program make analizuje pliki Makefile i na ich podstawie wykonuje określone czynności. Budowa pliku Makefile Uwaga: poniżej został umówiony Makefile dla GNU Make. Istnieją inne programy make i mogą używać innej składni. Na Wikibooks został też obszernie opisany program make firmy Borland. Najważniejszym elementem pliku Makefile są zależności oraz reguły przetwarzania. Za- leżności polegają na tym, że np. jeśli nasz program ma być zbudowany z 4 plików, to naj- pierw należy skompilować każdy z tych 4 plików, a dopiero później połączyć je w jeden cały program. Zatem zależności określają kolejność wykonywanych czynności. Natomiast reguły określają jak skompilować dany plik. Zależności tworzy się tak: co: od_czego reguły... Dzięki temu program make zna już kolejność wykonywanych działań oraz czynności, jakie ma wykonać. Aby zbudować “co” należy wykonać polecenie: make co. Pierwsza reguła w pliku Makefile jest regułą domyślną. Jeśli wydamy polecenie make bez parametrów, zostanie 155
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)