To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Kontrakty realne Pożyczka (mutuum) - była kontraktem realnym, który polegał na tym, że udzielający pożyczki oddawał na własność biorącego pożyczkę pewną ilość rzeczy zamiennych, z obowiązkiem zwrotu takich samych rzeczy w takiej samej ilości i takiej samej jakości.
Pożyczka należała do kontraktów jednostronnie zobowiązujących. Jej przedmiotem mogły być tylko rzeczy zamienne. Uzyskując na tych przedmiotach własność biorący pożyczkę mógł z nimi zrobić co chciał.
Zwracając pożyczkę oddawał nie te same, ale takie same rzeczy.
Pożyczka należała do kategorii iuris stricti, co oznacza, że dłużnik miał obowiązek zwrócić tylko to co było przedmiotem kontraktu.
Jeżeli wierzyciel zamierzał zapewnić sobie odsetki, musiał zawrzeć z dłużnikiem specjalną stypulację dodatkową, zwaną stypulacją procentową.
Użyczenie (comodatum) - polegało na oddaniu przez jedną osobę pewnej rzeczy niezużywalnej osobie drugiej w bezpłatne czasowe lub rodzajowo określone używanie.
Komodatariusz otrzymywał rzecz tylko w dzierżenie i nie miał prawa pobierać z niej pożytków.
Miał używać jej zgodnie z przeznaczeniem i zwrócić po upływie czasu na jaki kontrakt zawarto, albo po osiągnięciu celu do którego realizacji wziął rzecz w użyczenie.
Użyczenie, określane dziś w mowie potocznej jako pożyczka tym różniło się od mutuum, że jego przedmiotem była rzecz określona indywidualnie, a nie rodzajowo.
Pierwotnie użyczenie chronione było za pomocą actio in factum opiewającej na wyrównanie szkody wyrządzonej którejkolwiek ze stron w związku z kontraktem. Pod koniec republiki prawo nie zadowalało się już tylko wynagrodzeniem szkody, lecz wymagało wypełnienia kontraktu.
Przechowanie (depositium) - był to kontrakt realny. Polegał na oddaniu przez jedną osobę (deponent) osobie drugiej (depozytariusz) jakiejś rzeczy ruchomej w bezpłatne przechowanie z obowiązkiem jej zwrotu na każdorazowe wezwanie.
Depozytariusz otrzymywał tylko detencję rzeczy z zakazem jej używania. Depozyt należał do kontraktów bone fidei dwustronnie wiążących.
Kontrakt leżał w interesie deponenta jako nieodpłatny i dlatego odpowiadał on za omnis culpa, przechowawca odpowiadał za dolus i culpa lata.
Depozyt nieprawidłowy - wyjątkowo przedmiotem przechowania były rzeczy określone gatunkowo. Depozytariusz nabywał własność rzeczy i zobowiązany był po skończonym przechowaniu zwrócić nie te same ale takie same rzeczy.
Depozyt nieprawidłowy był kontraktem dwustronnie wiążącym. Korzyści z niego odnosiły obie strony.
Depozyt konieczny - występował wówczas, gdy oddający rzecz w przechowanie znajdował się w sytuacji przymusowej, w obliczu grożącego niebezpieczeństwa, np. pożar.
(…)
…, z obowiązkiem wydania go stronie wygrywającej proces. Właściwością takiego depozytu była ochrona interdyktalna. Kontrakt powierniczy (fiducia)
W celu zabezpieczenia wierzytelności dłużnik przekazywał wierzycielowi na własność w drodze mancypacji jakąś rzecz zastrzegając obowiązek jej zwrotu po zaspokojeniu pretensji wierzyciela. Fiducia rodziła zobowiązanie.
Na podstawie kontraktu powierniczego z mocy porozumienia przejmujący własność rzeczy zobowiązany był do określonego postępowania z rzeczą i do zwrotu jej własności po zrealizowaniu zamierzonego przez strony czynu.
W dawnym prawie rzymskim kontrakt powierniczy miał szerokie zastosowanie. Był wykorzystywany nie tylko w roli kontraktu realnego sensu stricte, ale nakładać mógł na powiernika także obowiązek czynienia czegoś innego.
Porozumienie stron…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)