To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
7. Klemens Janicki (Janicjusz), Poezje wybrane, przeł. Z. Kubiak, Warszawa 1975 - Tristium liber (Księga żalów).
- księga żalów (Tristium liber) jest nawiązaniem do Tristiów Owidiusza
- koncepcja poety łacińskiego w epoce renesansu: cały świat przemija, sztuka trwa (nie czuje odległości historycznej pomiędzy sobą a twórcami greckimi czy rzymskimi)
- Janicjusz w elegiach prowadzi „potomność” (słuchaczy) na bagna w Wielkopolsce, gdzie się urodził
- Księga żalów - smutny nastrój
- Klemens Janicki - ze względu na chorobę w trybie przyspieszonym został doktoryzowany
- Księga żalów - kompozycja liryczna, która nie stroni od problemów publicznych Polski - Klemens Janicki - poeta od którego zacznie się epoka poetów dwujęzycznych
Elegia I
- apostrofa do Księgi Żalów (córeczko, księżniczko)
- autor poucza księgę, że im lepszy herb ją będzie firmował tym większa będzie jej sława
- wspomina, że wspaniałym herbem byłby herb biskupa Ciołka
- autor podkreśla, że księga powinna się odznaczać skromnością
- autor przeczuwa swoją śmierć
Elegia II
- mówi o chorobie
- choroba jest bezsilna, bo on jest gotów na śmierć
- jest szczęśliwy, bo ujrzał Boga-nauczyciela, a nie Boga-sędziego
- prosi o wstawiennictwo Matki Bożej
- jest wdzięczny za karę (chorobę) za grzechy
- czeka na śmierć. Będzie ona ulgą i szansą na przeżycie czegoś nowego
Elegia III
- do Piotra Kmity
- pean o Kmicie
- apostrofa do mądrości (dochodzi do wniosku, że nie jest godzien jej wychwalać)
- prośba o wybaczenie do Kmity (protektora) opóźnienia w wysyłaniu obiecanych wierszy ze względu na troski i utrapienia (chodziło o chorobę Janickiego)
Elegia IV
- autor mówi, że poświęcił dużo czasu na naukę
- obserwuje przemijanie pór roku i liczy, że tak przeminie jego choroba
- zwraca się do swego lekarza (Montanusa), wytyka mu, że ten nie chciał przyjechać, wierzy w jego umiejętności i okazuje mu szacunek
Elegia V
- do Piotra Myszkowskiego
- opisuje trudy podróży i choroby
- opisuje scytyjskie plemiona jako dzikie (nie pomagały nawet choremu)
- opisuje wizytę na Morawach
- wyruszył do ojczyzny by nie umrzeć za granicą
Elegia VI
- do Łazarza Bonamiko
- wyraz wdzięczności dla Lazzara Bonamico (jeden z nauczycieli w Padwie)
- autor czuje się dłużnikiem adresata
- uważa, że Bonamiko „wprowadził go między muzy”
- Bonamico przysłał lekarzy i pomógł autorowi w chorobie
(…)
… do wdzięczności wobec ojca (jednak podkreśla, że Bonamiko jest lepszy bo umiłował obcego człowieka)
- opisuje niepokoje na Węgrzech (Turkowie)
Elegia VII
- historia rodziny autora
- ojciec uchronił go od ciężkiej pracy i posłał na nauki
- opisuje swoje zakochanie w sztuce
- wspomina o pierwszej recytacji swojego wiersza (o Lubrańskim - założycielu gimnazjum)
- opisuje, że Krzycki wziął go pod opiekę finansową
- opisuje, że Kmita dał mu pieniądze na wyjazd do Włoch
- apostrofa do przyjaciół o napis na grobie
- opisuje siebie i swój sposób życia
- ma przeczucie, że nie dane mu będzie osiągnąć takiego poziomu poezji o jakim marzył
- dziękuje Antonimowi (lekarzowi) za starania
- w finale podkreśla, że żaden człowiek nie jest wieczny
Elegia VIII
- do Jana Antonina (lekarza)
- o zajęciu Budy przez Turków
- władcy europejscy powinni się zjednoczyć przeciw Turkom
- zdobycie Budy - symbol, że zaatakowana została Europa (nie jej obrzeża a centrum)
- Turkowie - niszczą religię, wypędzają księcia-dziecko i chcą go przekabacić na swoją wiarę
- autor widzi inwazję Turków jako wizję końca świata
- Janicki cieszy się, że jego śmierć już jest niedaleko
Elegia IX
- do Seweryna Bonera
- o śmierci Hieronima Łaskiego (uczestnik…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)