. Istota „cnoty” w myśli Arystotelesa i jej znaczenie dla natury ładu politycznego. -Cnota jest to dzielność etyczna
-nabywa się ją dzięki przyzwyczajeniu
-żadna z cnót nie jest wrodzona, bo nic, co jest wrodzone nie daje się zmienić dzięki przyzwyczajeniu
-cnoty nie stają się naszym udziałem ani dzięki naturze, ani wbrew naturze, lecz z natury jesteśmy zdolni do ich nabywania, a rozwijamy je dzięki przyzwyczajeniu
-cnoty nabywamy przez wcześniejsze wykonywanie czynów etycznie dodatnich
-cnoty zanikają z powodu niedostatku i nadmiaru, utrzymują się zaś dzięki umiarowi
-postępowanie zgodne jest z cnotami, nie jeśli posiada samo pewne właściwości, lecz jeśli nadto podmiot jego w chwili działania posiada pewne dyspozycje, to znaczy jeśli działa świadomie, na podstawie postanowienia, i to takiego, które nie zostało podjęte ze względu na coś innego oraz dzięki trwałemu i niewzruszonemu usposobieniu
-wiedza w odniesieniu do cnót ma małe znaczenie, lub nie ma go wcale
-cnota jest trwałą dyspozycją do pewnego rodzaju postanowień, polegającą na zachowaniu ze względu na nas średniej miary, którą określa rozum i to w sposób, w jaki by ją określił człowiek rozsądny; jednak środkowi przeciwstawia się silniej niedostatek lub nadmiar (zuchwalstwo lepsze niż tchórzostwo)
-jednak nie każde postępowanie i nie każda namiętność dopuszcza średnią miarę, są zachowania niecnotliwe same z siebie- cudzołóstwo, kradzież i morderstwo
-najlepszym jest ten, kto wyraża swą cnotę w stosunku do innych
-występowanie przyjaźni i sprawiedliwości (najmniejsze w ustrojach zwyrodniałych, prawie nieobecne w tyranii)
-życie szczęśliwe to życie polegające na uprawianiu cnoty bez przeszkód, a cnota to środek między skrajnościami, to samo tyczy się ustroju
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)