To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
103.INSPEKCJA PRACY W II RP. Intensywny rozwój prawa pracy spowodował utworzenia spowodował utworzenia specjalnych organów państwowych lub instytucji polubownych bądź rozjemczych, którym zostały powierzone zadania czuwania nad przestrzeganiem obowiązujących przepisów i rozstrzygania sporów z zakresu stosunków pracy. Centralnym organem adm państwowej w zakresie stosunków pracy był Minister Pracy i Opieki społecznej. Wyspecjalizowany pion adm tworzyła inspekcja pracy, jej organizację i działalność regulował dekret z 1919 roku. Organami inspekcji byli obwodowi, okręgowi i specjalni inspektorzy pracy, dysponowali aparatem pomocniczym. Podporządkowani byli głównemu Inspektorowi Pracy. Inspekcja wykonywała nadzór na stosowaniem przepisów o ochronie pracy. W tym celu jej pracownicy mieli prawo wizytowania zakładów pracy i przedsiębiorstw, żądali informacji i wglądu do dokumentacji, wzywania do stawiennictwa przedsiębiorców i pracowników. Inspektorzy posiadali uprawnienia do wydawania nakazów, a od 1934 roku także nakładania kar adm za nieprzestrzeganie przepisów. W praktyce korzystali z nich w bardziej jaskrawych przypadkach. Pośredniczyli w załatwianiu zatargów indywidualnych i zbiorowych. Uzupełnieniem inspekcji pracy było utworzenie w 1928 Sądów Pracy. Powołano je do rozstrzygania sporów w zakresie stosunków pracy, stanowiło zdobycz pracowników najemnych. Składały sie z przewodniczącego, czyli sędziego zawodowego i ławników. Ławników było 2, jeden reprezentował pracownika a drugi pracodawcę. Ławników powoływał Minister Sprawiedliwości na wniosek organów samorządu gospodarczego i związków zawodowych. Rozpatrywały sprawy cywilne wynikające ze stosunku pracy, z umowy o naukę zawodu, a od 1934 także ze stosunku chałupniczego. Do 1934 roku rozpatrywały sprawy karne wynikające na tle naruszania przez przedsiębiorców przepisów o ochronie pracy. Od ich orzeczeń przysługiwało odwołanie do sądu okręgowego. Kompetencjom sądów pracy nie podlegały spory ze stosunku pracy w rolnictwie oraz spory pracowników umysłowych zatrudnionych na podstawie umowy o pracę w urzędach, szkołach podstawowych i organach samorządu terytorialnego. W 1939 wydano ustawę o sądach ubezpieczeń społecznych mających rozstrzygać spory powstałe na tle stosowania przepisów o ubezpieczeniach społecznych. Nie utworzono ich bo wybuchła wojna.
Spory między pracodawcami a robotnikami rolnymi wynikłe przy stosowaniu postanowień układów zbiorowych rozstrzygały Komisje Rozjemcze składające się z przedstawicieli obydwu stron i przewodniczącego, którym był z reguły Inspektor Pracy. Klauzule wykonalności orzeczeniom komisji nadawał sąd grodzki. Liczne w zakresie II RP zatargi zbiorowe poddawane były załatwieniu w drodze rozjemstwa. Dotyczyły one sporu o interesy. Robotnicy wszczynający zatargi zbiorowe z przedsiębiorcami zmierzali do ustalenia nowych, korzystniejszych dla siebie warunków pracy. W walce o te żądania robotnicy posługiwali sie strajkami.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)