II Rzeczypospolita polityka zagraniczna lata dwudzieste i trzydzieste-opracowanie

II Rzeczypospolita polityka zagraniczna lata dwudzieste i trzydzieste
II Rzeczypospolita wyłoniła się jako nowe państwo w wyniku po pierwsze rozpadu trzech zaborczych mocarstw (Niemcy i Austria przegrały I wojnę światową, Carska Rosja rozpadła się w wyniku rewolucji październikowej). Zatem sytuacja międzynarodowa Rzeczpospolitej była w największej mierze zależna od państw Ententy, jednak stosunki miedzy Francją a Wielką Brytanią opierały się na sprzecznych interesach. Francja dążyła do jak największego osłabienia Niemiec, a Wielka Brytania, przeciwnie usiłowała bronić pozycji Republiki Weimarskiej w imię równowagi europejskiej.
Głównym problemem Polski było sąsiedztwo dwóch państw zdecydowanie wrogo do niej nastawionych. Rosja Bolszewicka w imię słów Lenina nazywającego Polskę dzieckiem potwornego traktatu wersalskiego, który utrzymuje się tylko dlatego, że Odrodzone państwo polskie zostało wciśnięte między Niemcy, a Rosje Bolszewicką. Bolszewicy nawet po podpisaniu traktatu ryskiego w 1921 roku nie zamierzali go respektować, przede wszystkim zależało im na odebraniu Polsce zdobytych Kresów Wschodnich (już w 1924 roku, a więc trzy lata po podpisaniu pokoju ZSRR wysunęło propozycje odebrania Polsce jej nabytków terytorialnych) Poza tym władze radzieckie nie wykonywały postanowień zawartych w traktacie ryskim, nie zapłaciły Polsce należnej jej kontrybucji oraz ociągały się ze zwrotem zagrabionych dzieł sztuki (cześć z nich jak na przykład relikwie św. Andrzej Boboli były wystawiane w Moskwie jako dzieło sztuki). Wielkie protesty wywołał też proces arcybiskupa Jana Cieplaka i innych księży w 1923 r. gdzie zapadły dwa wyroki śmierci. Porównywalne trudności miała także Polska w stosunkach z zachodnim sąsiadem. Bardzo silne tendencje rewizjonistyczne odbijały się na wzajemnych relacjach. W Niemczech nadal mówiono o korytarzu (polskie Pomorze Gdańskie), czy o Polsce jako "państwie sezonowym". Celem polityki niemieckiej było przywrócenie stany sprzed pierwszej wojny światowej, czego przejawem było wprowadzenie blokady portu gdańskiego w czasie wojny 1920 r. Polska nie miała szans na ustalenie przyjaznych stosunków z dwoma najważniejszymi sąsiadami, gdyż konflikty dotykały podstaw istnienia państwa polskiego.
R E K L A M A
czytaj dalej ↓
Taka sytuacja zmuszała rząd polski do szukania sojuszników wśród mocarstwa zachodnich. Najbliższe relacje, głównie z powodów wspólnego zagrożenia niemieckiego łączyły Polskę, z Francją. Rezultatem wizyty Piłsudskiego w Paryżu było podpisanie w lutym 1921 roku deklaracji o przyjaźni i układu polityczne, który został wzmocniony podpisaną konwencją wojskową, zapewniającą obu stornom wsparcie w razie ataku niemieckiego. Stając się sojusznikiem Francji Polska nie mogła liczyć na poparcie Wielkiej Brytanii, dla której Polska była krajem niestabilnym o zbyt dużych ambicjach terytorialnych, co utwierdzane było przez bezmyślnie powtarzaną propagandę zarówno niemiecką, jak i radziecką. Inne mocarstwa zachodnie jak Włochy nie były zainteresowane sprawami Polskimi, a USA po I wojnie całkowicie wycofały się z Europy.

(…)

… o nieagresji między Polską i ZSRR, który zakładał wyrzeczenie się wojny i wstrzymanie uczestnictwa w układach skierowanych przeciwko drugiej stronie, było to wyraźne wzmocnienie pozycji polskiej w stosunkach z Niemcami. Wiele zmieniło się gdy 30 I 1930 r kanclerzem Niemiec został Adolf Hitler, na początku nie doceniony przez Piłsudskiego, jednak gdy zaostrzyła się sytuacja w Gdańsku Polska została zmuszona…
… Ententą, czyli porozumieniu Czechosłowacji, Rumunii, Jugosławii powstałego w latach 1920-21. Wszystkie te kraje łączył z kolei strach przed rewizjonizmem węgierskim, zatem bliższe kontakty z Polską, tradycyjną sojuszniczką Węgier nie mogły mieć miejsca. Staranie dyplomacji polskiej w tym rejonie szły w kierunku utworzenia silnego bloku państw, które byłby w stanie obronić się zarówno przed Niemcami…
... zobacz całą notatkę