To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Geneza doktryny bezpieczeństwa zbiorowego. BEZPIECZEŃSTWO ZBIOROWE - system polityczno-prawny mający na celu utrwalenie pokoju międzynarodowego przez ustanowienie zakazu agresji oraz obowiązku pokojowego rozstrzygania sporów międzynarodowych; Oznacza współpracę państw na zasadach solidarności i wzajemności w celu utrzymania pokoju, zapobiegania i usuwania zagrożeń i likwidacji agresji. system bezpieczeństwa zbiorowego przyjmuje zasadę zbiorowej samoobrony — napad na jednego z uczestników umowy jest uważany za napad na wszystkich pozostałych; system bezpieczeństwa zbiorowego może mieć charakter uniwersalny lub regionalny (tzn. obejmujący wszystkie państwa danego regionu, w tym potencjalnych agresorów).
bezpieczeństwo jednego państwa jest nierozerwalnie powiązane z bezpieczeństwem innych państw
żadne państwo nie może umacniać swojego bezpieczeństwa kosztem bezpieczeństwa innych
Bezpieczeństwo zbiorowe eliminuje zatem czynniki konfliktogenne i stwarza podstawy do polityki przeciwstawiania się agresorowi. Minusem tego rodzaju koncepcji jest niechęć państw do wypełniania przyjętych zobowiązań. Ten rodzaj bezpieczeństwa wiąże się także z centralizacją. Ważnym aspektem bezpieczeństwa zbiorowego jest natomiast umiejętność przechodzenia na kompromisowe rozwiązania. Powstała również koncepcje bezpieczeństwa w myśl tezy, że żadnemu państwu nie uda się osiągnąć bezpieczeństwa na własną rękę. Koncepcja ta nazwana jest bezpieczeństwem kooperatywnym . Ważnymi elementami tego bezpieczeństwa są wzajemne gwarancje, otwartość, nie przekładanie środków militarnych nad pozamilitarne.
Pierwszą próbą stworzenia uniwersalnego systemu bezpieczeństwa zbiorowego była Liga Narodów . Była to organizacja, która miała za zadanie strzec pokoju międzynarodowego po tragicznych doświadczeniach I wś . Jednak próba ta zakończyła się niepowodzeniem. Po II wojnie światowej system bezpieczeństwa zbiorowego stworzyły Karta Narodów Zjednoczonych i powołana na jej podstawie Organizacja Narodów Zjednoczonych. Odgrywa ona ogromną rolę w kształtowaniu współczesnego zbiorowego bezpieczeństwa i w pokojowym rozwiązywaniu sporów. Głównym strażnikiem jest Rada Bezpieczeństwa — specjalny organ odpowiedzialny za utrzymanie pokoju międzynarodowego. Jednak na skutek dużych sprzeczności między przeciwstawnymi grupami państw system bezpieczeństwa zbiorowego stworzony przez ONZ nie zawsze mógł działać skutecznie. Aktywność ONZ w realizowaniu operacji zbrojnych (formalnie nie przewidziana w KNZ), okazywała się niejednokrotnie niewystarczająca.
W kolejnych latach pomimo deklarowanej przez państwa woli rozbrojenia, trwał wyścig zbrojeń, a pewne poczucie bezpieczeństwa opierało się na „równowadze strachu”. Świadomość niedoskonałości takiego systemu oraz chęć znalezienia formy współpracy zgodnej z zasadą wzajemnej tolerancji państw o przeciwstawnych systemach ustrojowych, przyczyniły się do zainicjowania procesu współpracy w zagwarantowaniu bezpieczeństwa zbiorowego
(…)
…. Przyczyniły się też do zwiększenia roli ONZ w regulowaniu konfliktów zbrojnych i intensywniejszych prac nad unormowaniem wojskowych aspektów bezpieczeństwa (rozbrojenie, gł. eliminacja broni jądrowej, nowe formy współpracy w zapewnieniu bezpieczeństwa zbiorowego i nowa generacja środków budowy zaufania). Cechą tego procesu jest dążenie, by bezpieczeństwo zbiorowe w większym stopniu opierało się na współpracy i korzystaniu z pokojowych środków rozstrzygania sporów, niż na pewności ukarania agresora (relatywnie malejąca rola czynnika wojsk).
Budowaniem bezpieczeństwa zajmują się także regionalne organizacje. Główne miejsce zajmuje Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (powstała w wyniku przekształcenie KBWE). Rozwojowi bezpieczeństwa i umacnianiu pokoju służy także umacnianie integracji w Europie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)