Referat nt. Gabriela Korbuta, jego dzieła (tzw. Stary Korbut) oraz kontynuacji (tzw. Nowy Korbut) na przedmiot Nauki pomocnicze, który przeprowadziła dr Elżbieta Piotrowska na Uniwersytecie Gdańskim. Notatka składa się z pięciu stron zapisanych w formacie .doc. Dokładna tematyka notatki jest następująca: Gabriel Korbut Literatura polska, Gabriel Korbut, trzy części, Literatura Staropolska, Literatura Oświecenia, Literatura Romantyczna, Dopełniacz I, Geneza powstania, dzieła, Układ treści w poszczególnych tomach, funkcję informacyjną, Zakres rzeczowy dzieła Korbuta, zasięgu chronologicznego, zasady periodyzacji dziejów, tablice chronologiczne, Chronologiczny układ, Nowy Korbut, Słownik współczesnych pisarzy polskich.
GABRIEL KORBUT
Gabriel Korbut (ur. 25 marca 1862, zm. 9 stycznia 1936) wywodził się ze środowiska inteligenckiego. Opanował biegle dwa języki - niemiecki i francuski. Zajmował się pracami dotyczącymi prowincjonalizmów w języku Polaków zamieszkałych w Petersburgu oraz badał język literacki Słowackiego i Krasińskiego. Studiował na Wydziale Historyczno-Filologicznym na Uniwersytecie w Dorpacie. Otrzymał złoty medal za rozprawę dyplomową napisaną w języku niemieckim, którą w 1893 r. wydał pod polskim tytułem "Wyrazy niemieckie w języku polskim pod względem językowym i cywilizacyjnym". Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 roku powołano Korbuta na profesora historii literatury polskiej w Wolnej Wszechnicy Polskiej. W latach 1921/1922 pełnił funkcję dziekana Wydziału Humanistycznego.
Najważniejszym dziełem Gabriela Korbuta była "Literatura polska", nad którą prace trwały 30 lat. Pierwsze wydanie ukazało się w latach 1917-1921 i stanowiło trzy części: Literatura Staropolska, Literatura Oświecenia, Literatura Romantyczna. W wydaniu drugim (1929-31) został dodany czwarty tom dotyczący piśmiennictwa pozytywizmu i Młodej Polski.
Korbut pracował nad "Literaturą polską" niemal przez cale życie. Koncepcję podobnego dzieła posiadał już w roku 1895, ale ulegała ona różnym zmianom, zanim przybrała postać ostateczną. Korbut nie poprzestał na pierwszym wydaniu "Literatury polskiej", w kilkanaście lat po nim ukazało się drugie, powiększone wydanie, a następnie "Dopełniacz I".
Geneza powstania tego dzieła wiąże się z sytuacją jaka wówczas miała miejsce w życiu naukowym, w wyniku której wzrosło zapotrzebowanie na tego rodzaju kompendium wiedzy. Ważną rolę odegrał tu Gabinet Filozoficzny utworzony z inicjatywy Korbuta przy Towarzystwie Naukowym Warszawskim i jego darowizna w postaci własnego księgozbioru. Pierwsze trzytomowe wydanie dzieła Korbuta ukazało się w latach 1917-1921. Układ treści w poszczególnych tomach przedstawiał się następująco: tom pierwszy zawierał piśmiennictwo od wieku X do końca XVII, tom drugi obejmował wiek XVIII oraz 20 lat wieku XIX (do roku 1820), natomiast tom trzeci rejestrował materiał od roku 1820 do 1863 oraz zawierał dodatek za lata 1864-1900.
Wydanie drugie, znacznie powiększone i uzupełnione, wyszło w latach 1929-1931. Schemat zawartości w trzech pierwszych tomach pozostawał właściwie ten sam; dochodził jeszcze tom czwarty obejmujący materiał od roku 1864 do 1914.
W związku z narastaniem materiałów bibliograficznych Korbut zmienił w wydaniu drugim graficzny układ w bibliografio przedmiotowej. W wydaniu pierwszym poszczególne opracowania były numerowane i każda pozycja zaczynała się od nowej linii. W wydaniu drugim Korbut użył układu ciągłego, pozycja za pozycją, które oddziela jedynie pozioma kreska, r
(…)
… istotne znaczenie dla twórczości literackiej i nauki o literaturze). Rozbudowanie uległ też dział haseł ogólnych i rzeczowych, dających obszerną bibliografię (a niekiedy również informacyjny opis) podstawowych zjawisk z zakresu kultury umysłowej epoki, nauki, szkolnictwa, drukarstwa, teatru, procesu historycznoliterackiego, świadomości literackiej i życia literackiego (prądy, instytucje, ugrupowania), a także stosunków kultury z zagranicą. Wiele miejsca, zwłaszcza w tomach dotyczących epok dawniejszych, poświęcono dziełom anonimowym i zespołom piśmienniczym (np. pieśń religijna, literatura sowizdrzalska). Trzonem Nowego Korbuta pozostały hasła osobowe - prozaików, poetów, dramatopisarzy, krytyków literackich, historyków i teoretyków literatury, tłumaczy - uszeregowane w ramach epok w porządku alfabetycznym…
… twórczości, następnie wykazu wydań poszczególnych utworów w porządku chronologicznym oraz literatury przedmiotu. W przypadku dużej ilości materiałów stosował w bibliografii podmiotowej i przedmiotowej dalsze podziały. Przy wykazach twórczości wyodrębniał np. osobno pierwodruki, wydania zbiorowe, wydanie krytyczne, utwory pozostawione w rękopisach, korespondencję pisarza itd.
Na układ "Literatury polskiej…
…": seria I grupuje ponad 800 pisarzy, którzy rozwinęli twórczość po 1918 roku; seria II uwzględnia ok. 500 pisarzy debiutujących w zasadzie 1950-65, a bibliografię doprowadza do 1970 r. Rejestracja dorobku obejmuje m.in. realizacje teatralne, filmowe, telewizyjne i słuchowiska radiowe. Słownik jest wydawnictwem otwartym: planowane są serie dalsze, wydane w cyklach 15-letnich.
Tytuł
Autorzy
Słownik…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)