Sokrates ( 470 - 399 p.n.e. ) cnota (gr. arete) - dobro bezwzględne, najwyższe, o które człowiek powinien zabiegać bez względu na niebezpieczeństwa
panowanie nad sobą jest cnotą naczelną, wyzwala umysł spod zwierzęcych popędów
umiarkowanie
stałość
intelektualizm etyczny Sokratesa
cnota jest wiedzą - wiedzieć, co jest sprawiedliwe to jest to samo, co być sprawiedliwym, gdyż człowiek, który wie, co jest sprawiedliwe, nie umie już żyć niesprawiedliwie
cnoty można się nauczyć
sposoby nauczania wiedzy i cnoty
elenktyczny - zbijanie tez przeciwnika poprzez wyprowadzanie z nich wniosków, dowodzących wewnętrznej sprzeczności tych tez
maieutyczny - dopomaga dojść do uświadomienia sobie prawdy poprzez zadawanie pytań - człowiek posiada bowiem intuicyjną wiedze o dobru
aby zdobyć cnotę czystą i najwyższą należało wcześniej zdobyć inne cnoty - uczciwość, męstwo itp., nie można bowiem pojąć cnoty najwyższej, będąc jednocześnie pozbawionym cnoty niższej
poznanie cnoty i wiedzy
pragnienie - dążenie do dóbr pozornych
wola - dążenie do prawdziwego dobra, dążenie oparte o wiedzę
człowiek nie musi być użyteczny, by posiąść cnotę - wystarczy, że będzie uczciwy i odważny i będzie chciał pojąć wiedzę i podporządkować się prawdzie
metoda indukcyjna - przechodzenie od przesłanek większych do mniejszych
wychowanie to nie tylko przekazywanie wierzeń, umiejętności praktycznych i norm moralnych, ale pomoc w osiągnięciu dobra najwyższego - to dążenie do wiedzy o tym, co dobre
nauki o państwie
krytyka demokracji
postulat poświęcenia partykularnych interesów polityków dla dobra duchowego i telos - dobra państwowego
1
Historia filozofii - Sokrates
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)