To tylko jedna z 10 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Energia wiatrowa była najwcześniej, obok spalania drewna,
eksploatowaną przez człowieka energią odnawialną. Pierwsze
wiatraki były wykorzystywane przez ludzi do mielenia ziarna,
oraz pompowania wody. Pierwszy opis użycia wiatraków do
pompowania wody powstał około 400 r. p.n.e. w Indiach.
W Chinach oraz krajach basenu Morza Śródziemnego wiatraki
pojawiły się na początku naszej ery. Stosowano je głównie do
przepompowywania wody (nawadnianie i osuszanie pól) oraz
mielenia zboża. W VIII wieku w całej Europie pojawiły się
wiatraki, w których wykorzystywano cztery skrzydła.
Specjalistami w budowie tego typu wiatraków byli Holendrzy.
Pod koniec XIX wieku rozwój maszyny parowej spowodował
wyparcie napędu wiatrowego z wielu dziedzin życia
gospodarczego.
Najstarszym typem wiatraka występującym
na ziemiach polskich jest wiatrak kozłowy,
czyli "koźlak". Występowały one już w
pierwszej połowie XIV wieku na Kujawach i w
Wielkopolsce, natomiast rozpowszechnienie
ich stosowania przypada na wiek XV. Koźlaki
dotrwały bez zmian konstrukcyjnych do XX
wieku i stanowiły najliczniejszą grupę
wiatraków. Ich cechą charakterystyczną jest
to, że cały budynek wiatraka wraz ze
skrzydłami jest obracalny wokół pionowego,
drewnianego słupa tzw. sztembra. Sztember
podparty jest najczęściej czterema
zastrzałami, a jego dolne zakończenie tkwi w
dwóch krzyżujących się podwalinach. Tak
skonstruowane podparcie budynku wiatraka
nosi nazwę kozła. Ściany wiatraka posiadają
konstrukcję szkieletową drewnianą i są
ścianami wiszącymi zawieszonymi na koźle
za pośrednictwem odpowiednich belek o
bardzo dużych przekrojach poprzecznych
("mącznica" i "pojazdy"). Z tylnej (przeciwnej
skrzydłom) ściany wiatraka wystawał
specjalny dyszel współpracujący z
kołowrotem, za pomocą którego następowało
nastawianie budynku skrzydłami do kierunku
wiatru.
W latach sześćdziesiątych budową elektrowni wiatrowych
zajmowali się głównie pasjonaci. Dominowały konstrukcje
o mocy do 15 kW, z trójłopatowym wirnikiem. Przemysł
zainteresował się elektrowniami wiatrowymi na początku
lat osiemdziesiątych.
Z inicjatywy duńskich zakładów energetycznych
zdecydowano się na opracowanie konstrukcji o mocy 660
kW. Kolejne lata to zmaganie się z problemami
technicznymi (konstrukcja generatora, wytrzymałość
mechaniczna, dobór odpowiednich materiałów) oraz
ekonomicznymi (pierwsze konstrukcje były całkowicie
nieekonomiczne).
Wreszcie w latach dziewięćdziesiątych pojawiły się
urządzenia, które mogły produkować energię na skalę
przemysłową po cenach możliwych do zaakceptowania.
Moce współczesnych wiatraków sięgają kilku
megawatów (największa siłownia: Enercon E-112 4,5 MW,
wysokość wieży - 124 metry).
Umowne etapy rozwoju współczesnych elektrowni
wiatrowych
(za kryterium rozwoju przyjęto wielkość wirnika i generatora).
1955-1985
Średnica wirnika do
15 metrów, małe
domowe siłownie,
poszukiwanie
rozwiązań
problemów
teoretycznych, brak
międzynarodowych
standardów.
1985-1989
Średnica wirnika
osiąga do 30
metrów. Pierwsze
seryjne
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)