To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Pojęcie spadku
Śmierć kładła kres osobowości fizycznej człowieka. Prawo rzymskie problemom spadkobrania poświęciło dużo uwagi.
Pozycja majątkowa pater familias stanowiła podstawę jego faktycznej władzy nad podległymi mu osobami. Prawo spadkowe gwarantowało realizację woli zwierzchnika familijnego nawet po jego śmierci. Normy prawa spadkowego sprzyjały też gromadzeniu i utrzymywaniu majątku w rękach określonych rodów potęgując zróżnicowanie społeczeństwa.
W opinii prawników rzymskich (np. Gaiusa) spadkobranie jest niczym innym jak wejściem w ogół praw, które posiadał zmarły.
Zasada sukcesji uniwersalnej - dziedzic (heres) albo dziedzice (heredes) wstępowali w ogół stosunków prawno - majątkowych po zmarłym i to z mocy jednorazowego aktu, jakim było spadkobranie. Następowało w takich przypadkach zlanie się w jedną całość dwóch majątków: spadkodawcy i spadkobiorcy. Spadkobierca stawał się kontynuatorem osobowości prawnej zmarłego. Prawa jak i obowiązki zmarłego przechodziły na dziedzica.
Dziedzic odpowiadał za długi spadkowe nie tylko majątkiem odziedziczonym, lecz również własnym. Przy tej koncepcji istnieje możliwość dziedziczenia samych długów.
Były jednak prawa o charakterze majątkowym, które do spadku nie wchodziły.
Wraz ze śmiercią osoby uprawnionej gasły służebności osobiste oraz inne prawa majątkowe o takim samym charakterze, czyli związane z osobą uprawnionego lub zobowiązanego.
Na dziedzica nie przechodziły zobowiązania spadkodawcy do uiszczenia kary z tytułu popełnionego przestępstwa.
W wyniku spadkobrania stawał się właścicielem rzeczy należących przed śmiercią do spadkodawcy, nabywał jego prawa rzeczowe, stawał się wierzycielem jego dłużników i dłużnikiem jego wierzycieli.
Dziedzicem mógł stać się tylko ten kto:
Zostanie powołany do spadku
Spadek ten nabędzie
Powołanie czyli delacja jest tylko formą zaofiarowania spadku, z czego powołany mógł ale nie musiał skorzystać. W spadku można było przekazać dziedzicowi same ciężary. W spadku można było przekazać dziedzicowi same ciężary. Akt drugi czyli akwizycja spadku była przejawem woli dziedzica do nabycia spadku.
Prawo rzymskie znało trzy sposoby powoływania do spadku:
Testamentowe
Beztestamentowe
Przeciw testamentowe
Dziedziczenie testamentowe miało pierwszeństwo przed dziedziczeniem beztestamentowym, oba te sposoby się wykluczały. W parze mogły iść dziedziczenie testamentowe z przeciw testamentowym, ale tylko wtedy gdy to ostatnie nie prowadziło do obalenia testamentu, lecz tylko jego części. Obalenie całego testamentu prowadziło zawsze do dziedziczenia beztestamentowego.
(…)
… komuś bonorum possessio, gdy brak było w danym momencie dziedzica wg ius civile. W tym przypadku dziedzic pretorski tak długo utrzymywał sie przy spadku, jak długo dziedzic cywilny nie dochodził swojego prawa. Wówczas bonorum possessor tracił spadek i pozostawał bez spadku (sine re). Mógł pretor także wprowadzić w spadek własnego dziedzica. Pretor reformował tu niesłusznie zasady spadkobrania cywilnego…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)