To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Levinson podzielił życie na 4 ery: 1. dzieciństwo
2. wczesna dorosłość ( od 17-22 do 40-45 roku życia )
3. wiek średni ( od 40-45 do 60-65 roku życia )
4. późna dorosłość ( od 60-65 roku życia ).
Ery te tworzą makrostrukturę pełnego cyklu życiowego, w ramach której istnieją mniejsze podokresy. Kolejne ery życia nie są oddzielone od siebie dokładnymi datami lecz zachodzą na siebie. Przejścia między erami to łączące je okresy rozwoju, w których jedna era dobiega końca i zaczyna się następna. Główne różnice między kolejnymi erami polegają na tym, że w każdej z nich struktura życia jednostki jest inna. Przez strukturę tą należy rozumieć podstawowy w danym czasie wzorzec aktywności człowieka i jego powiązań z otoczeniem, inaczej mówiąc obejmuje ona osobowość w raz z jej aktywnością i siecią kontaktów z ludźmi, instytucjami, środowiskiem fizycznym czy wartościami.
Każdorazowe wejście w nową erę jest, decydującym okresem zwrotnym w cyklu życiowym jednostki. Zostaje w nim zapoczątkowana nowa struktura życia , która następnie będzie rozbudowywana i umacniana, by z czasem ulec nowym modyfikacjom, a w erze następnej radykalnemu przekształceniu w inną. Struktura życia podlega przeobrażeniom, pod wpływem dwóch grup czynników. Pierwsza z nich to niekontrolowane przez człowieka zmiany w jego organizmie oraz wydarzenia zewnętrzne. Ta grupa czynników sprawia, że nawet osoby nastawione najbardziej konserwatywnie i pragnące stale trwać w raz osiągniętych, ustabilizowanych warunkach muszą pogodzić się z faktem, że struktura ich życia nieuchronnie ulega przeobrażeniom. Druga grupa czynników to decyzje i działania samego podmiotu np. zawarcie małżeństwa czy podjęcie studiów wieczorowych.
Wczesna dorosłość jest okresem pełni sił fizycznych i sprawności intelektualnej, okresem samodzielności życiowej i twórczej ekspansji prowadzącej jednostkę do samorealizacji w pracy zawodowej, małżeństwie, wychowaniu dzieci. W tej najbardziej aktywnej epoce życia człowiek podejmuje najważniejsze decyzje i ustala swoje własne miejsce w społeczeństwie, rozpoczyna karierę zawodową i często osiąga w niej punkt kulminacyjny. Impulsy i okazje do rozwoju powiązane są tu z praktyczną aktywnością życiową. Jest to kres spiętrzenia wielu zadań, obowiązków i ambicji, które zwykle trudno pogodzić. Dlatego też jest to era zwykle najbardziej dramatyczna w życiu, era zarówno sukcesów jak i wielkich stresów.
W tym okresie życia człowiek zaczyna posługiwać się inteligencją skrystalizowaną, obejmującą nabyte nawyki umysłowe, strategie rozwiązywania problemów, wyuczony zapas słów. Ten rodzaj inteligencji ujawnia pewien wzrost, przynajmniej od pewnego wieku, będący wyrazem rosnącego z czasem doświadczenia. To okres rozwoju zdolności poznawczych dających tzw. giętkość umysłową. Zdolności umysłowe jednostki stają się bardziej zróżnicowane i wzbogacone o nowe poziomy sprawności. Człowiek nabywa zdolność przechodzenia z jednego sposobu myślenia na inny w obrębie pokrewnych operacji intelektualnych, jest to tak zwana giętkość poznawcza.
(…)
… inteligencji płynnej, jednakże pojawia się zjawisko tzw. ekspertywności czyli szczególnego poziomu kompetencji w zakresie umiejętności specyficznych treściowo i sprawności umysłowych związanych z wykonywanym zawodem. Mówi się też o wzroście mądrości, czyli wiedzy odnoszącej się do ważnych dla każdego człowieka kwestii, problemów i zadań życiowych składających się na pragmatykę życia.
Okres późnej dorosłości…
… z oddziaływań środowiska i trybu życia. Atrofia oraz zmniejszona aktywność tkanek i organów, wraz z innymi przyczynami prowadzi do uwiądu starczego i śmierci. Utrata celów życiowych i bierność pociągają za sobą przyśpieszoną inwolucję psychiczną i fizyczną.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)