38. CHARAKTERYSTYKA PROCESU LEGISAKCYJNEGO. Proces legisakcyjny jest najstarszym procesem rzymskim i służył do ochrony praw prywatnych a był wprowadzony w celu zahamowania samopomocy poprzez zastosowanie odpowiednich praw. Nazwa pochodzi od słów lex i actio i choć trudno jest określić początki stosowania tego procesu dosyć dokładnie dowiadujemy się o nim z przekazów Gaiusa. W związku z faktem, iż proces ten mógł być stosowany tylko i wyłącznie w sprawach określonych w obowiązujących ustawach a unormowania prawne w owych czasach były niezwykle rzadkie proces ten miał wąski zakres stosowania. Postępowanie w procesie legisakcyjnym było ustne i bardzo sformalizowane - polegało w pierwszej fazie na wygłaszaniu ściśle określonych formułek procesowych i dokonywaniu określonych gestów. Najmniejszy nawet błąd doprowadzał do przegrania całości procesu a zasada Bis de eadem re agere non licet uniemożliwiała powtórnego dochodzenia swych praw. Zaznaczyć także należy, że proces ten został stworzony wyłącznie dla Rzymian i z biegiem lat stawał się on bezużyteczny. Proces ten miał wiele odmian takich jak, legis actio per iudicis postulationem, legis actio per condictionem, legis actio sacramento, legis actio per pignoris capionem. Procesy legisakcyjne były niezwykle kosztowne (wymagały złożenia zabezpieczenia (ofiary) przed procesem która podlegała zwrotowi dla zwycięzcy i konfiskacie dla przegranego co było niejednokrotnie powodem że tylko ludzie zamożni mogli z niego korzystać a i ci bali się o stratę większej wartości zabezpieczenia na skutek błędu formułkowego niż mogli odzyskać. Proces legisakcyjny z biegiem lat został wyparty przez proces formułkowy bardziej dostosowany do zmieniających się warunków społeczno - gospodarczych.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)