W 1603 r., w wyniku zwycięstwa w wojnie domowej, do władzy w Japonii doszedł feudalny ród Tokugawa. Początek XVII w. były latami znacznego rozwoju rzemiosła i handlu, rozbudowywały się miasta. Edo i Kioto w połowie XVII w. liczyły po pół miliona mieszkańców. Do rodu Tokugawa należało ok. 1/4 obszaru Japonii. Jego przedstawiciele, jako szoguni, sprawowali potem rządy w państwie przez 250 lat. W pierwszej kolejności ograniczyli oni rządy cesarza (mikado), którego rola sprowadzona została jedynie do funkcji reprezentacyjnych.
Ogół obywateli został poddany ścisłej kontroli administracji centralnej, która poprzez system nakazów określała podatki, obowiązki, sposób zachowania się, ubierania i życia poszczególnych grup społeczeństwa. Np. chłopom nie wolno było zajmować się handlem i rzemiosłem, a mieszczanom nosić ozdób ze złota i srebra, ani budować wysokich domów. Bogacili się natomiast kupcy, którzy zrzeszeni byli w gildiach. Możnowładcom nie wolno było utrzymywać własnych oddziałów samurajów, ponad określoną ich liczbę. Zresztą warstwa samurajów szybko się kurczyła, wobec braku wojen. A nie wolno im było zajmować się żadnymi innymi pracami, jak wojowaniem. Obowiązującą religią był konfucjanizm, który głosił ścisłe posłuszeństwo wobec władz, zaś buddyjskie klasztory znajdowały się pod kontrolą szogunów.
W XVIII w. nadal trwała samoizolacja Japonii od reszty świata. Dozwolone dotąd przez szogunów panującej dynastii Tokugawa kontakty handlowe z zagranicą tylko poprzez kupców holenderskich, w 1715 r. zostały także poważnie ograniczone. Natomiast od 1720 r. przyzwolono na import książek z Europy, celem zapoznania i wykorzystania nowych osiągnięć, zwłaszcza w nauce i medycynie. Mimo izolacji, Japonia w XVII i pierwszej połowie XVIII w. rozwijała się względnie dynamicznie. Rozbudowywały się miasta, rosła liczba ludności (25 milionów w 1800 r.) oraz produkcja rolnicza i rzemieślnicza, by zaspokoić wzrastający popyt na żywność i inne towary.
Wszelkie propozycje nawiązania kontaktów handlowych i gospodarczych, stawiane w latach 1820-50 Japonii, głównie przez ekspedycje poselskie Rosji i Wielkiej Brytanii, były odrzucane przez rządy panującego rodu Tokugawa. Zezwalały one tylko na prowadzenie ograniczonego handlu przez kupców chińskich za pośrednictwem Holendrów, zresztą przy ścisłej kontroli szogunatu.
Po zwycięskich dla mocarstw europejskich wojnach opiumowych w Chinach, również Stany Zjednoczone zainteresowały się możliwościami wykorzystania Azji Wschodniej, jako swego rynku zbytu. W tym celu w 1853 r. rząd USA wysłał do Japonii wojskową ekspedycję pod dowództwem Matthew Perry'ego z propozycjami udostępnienia 1-2 portów na Wyspach Japońskich dla utworzenia w nich amerykańskich baz handlowych i zaopatrzeniowych dla statków wielorybniczych. Perry dał do zrozumienia Japończykom, że ich zacofana armia nie będzie stanowić przeszkody dla armii amerykańskiej. Rok później (1854 r.) wrócił do Zatoki Edo na czele nowej ekspedycji dziewięciu amerykańskich okrętów wojennych z 250 działami i desantem piechoty morskiej i po demonstracji kanonierek amerykańskich szogun zgodził się na zawarcie Traktatu w Kanagawie (obecnie jedna z dzielnic Jokohamy), zgodnie z którym otwarto na handel ze Stanami Zjednoczonymi dwa porty (Shimoda i Hakodate). W ciągu kilku lat podobne układy zawarła Japonia również z Wielką Brytanią, Rosją, Francją i Holandią.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)