Przeprowadzanie wywiadu

Technika wywiadu zależy od celu – a jest nim uzyskanie jak największej ilości wiarygodnych

inf w jak najkrótszym czasie. Zadanie wywiadu to wytworzenie odpowiedniej motywacji u

badanego, by zaczął mówić rzeczy istotne oraz osłabienie motywów hamujących

wypowiedzi. Trudność – klinicysta wie tylko ogólnie, które z uzyskanych danych są ważne.

Pacjent z kolei nie dostrzega ich klinicznego znaczenia. Aby sobie z tym poradzić trzeba

szczegółowo wypytać badanego – metoda wszechstronnego badania. Zakłada ona, że

badany może i chce podać wszystkie inf potrzebne klinicyście. Pytania mają go naprowadzić

na właściwe problemy. Minusy szczegółowego stawiania pytań wg z góry ustalonego

schematu: brak motywacji pacjenta do zwrócenia uwagi na jakąś szczególnie ważną

dziedzinę, wzrost motywacji negatywnej (zatajenie niektórych danych), badany może

przybrać postawę, jaką miał w stosunku do rodziców, którzy stawiali go w „krzyżowym ogniu

pytań", badany może poczuć się traktowany tylko jak interesujący „przypadek", zmniejszenie

poczucia odpowiedzialności badanego za udzielanie dodatkowych inf. Plusy tej techniki:

badany może odebrać pytania jako wskaźnik zainteresowania klinicysty, przejaw jego

sumienności i kompetencji.

Przedstawienie problemu. Kiedy badany mówi o problemach nie przerywać mu. Zwrócić

uwagę, jak sam opisuje swoje objawy, jak je traktuje, czy dostrzega zw. między nimi a innymi

okolicznościami życiowymi. Patrzeć na kolejność, z jaką badany przedstawia problemy. Faza

ta zawiera swobodną wypowiedź pacjenta, daje obraz jego trudności.

Zasadnicza część wywiadu. Najlepiej, by główny kierunek rozmowie nadawał sam pacjent.

Możliwe to, gdy:

• jest dużo czasu na wywiad

• klinicysta planuje dalszy wywiad

• wywiad jest zapoczątkowaniem dalszej serii wywiadów terapeutycznych (wtedy

aspekty diagnostyczne i terapeutyczne przenikają się nawzajem)

• badany sam z siebie dostarcza ważnych inf.

• badany jest źle nastawiony do badań psychologicznych (zostawienie mu swobody

redukuje ten lęk i ułatwia zebranie anamnezy)

• klinicysta nie musi przedstawiać nikomu protokołu/sprawozdania z wywiadu.