Równowaga konsumenta

Konsument dąży do tego, aby maksymalizować użyteczność, czyli osiągnąć

poziom krzywych obojętności leżących najdalej na prawo od początku układu , bowiem

tworzą je punkty o jednakowym ale najwyższym poziomie całkowitej użyteczności. Łącząc

tendencje do maksymalizacji satysfakcji z ograniczeniem wyznaczonym przez linię

budżetu możemy wyznaczyć punkt leży na linii budżetu. Jest to punkt nazywany optimum

konsumenta, w którym linia budżetu styka się z krzywą obojętności. Wyznacza on tzw.

równowagę konsumenta czyli stan, w którym konsument jest najbardziej zadowolony z

osiągniętej kombinacji ilości nabywanych dóbr (danej wielkości jego dochodów i poziomie

cen) i nie wykazuje chęci zmiany tej kombinacji.

W pełni wykorzystując ograniczoną wielkość naszego budżetu możemy decydować

się na wybór różnych kombinacji ilości soku jabłkowego i pomarańczowego. Na przykład

możemy nabyć 9 l soku jabłkowego i 4 l soku pomarańczowego lub 3 l sok jabłkowego i 8

l soku pomarańczowego. Dążąc jednak do maksymalizacji swego zadowolenia

(użyteczności) z konsumpcji tych dwóch dóbr, wybierzemy taki punkt, który będzie leżał

na krzywej obojętności (tym samym będzie przedstawiał dla nas największą całkowitą użyteczność) i jednocześnie będzie leżał na linii budżetu, czyli będzie w zasięgu naszych

możliwości finansowych. W prezentowanym przykładzie jest to punkt „d" , w którym linia

budżetu styka się z krzywą obojętności. Stanowi on dla nas wybór optymalny – optimum

utożsamione z tzw. równowagą konsumenta. Jest to więc najlepszy wybór w danych warunkach określonych przez poziom cen – 2 zł za litr soku jabłkowego i 3 zł za litr soku

pomarańczowego oraz przez wielkość naszego budżetu – 30 zł. Wszystkie inne punkty

tworzące linię budżetu trafiają na krzywe obojętności położone bliżej początku układu

współrzędnych, a więc przedstawiają dla nas mniejszą użyteczność.