Sytuacyjne ukierunkowania stylu kierowania

Nowoczesne podejście do badań problemów stylów kierowania opiera się na tzw. sytuacyjnym podejściu do stylów kierowania zakładającym, że nie ma uniwersalnie skutecznego stylu kierowania. Dlatego też, szukając rozwiązań należy ustalić, jaki czynnik jest najważniejszy w danych okolicznościach oraz przewidzieć, który styl kierowania w tych okolicznościach będzie najbardziej odpowiedni.

Najlepiej opisanym i przebadanym modelem jest tzw. „ sytuacyjny model kierowania" Freda F. Fiedlera. Jego głównym założeniem jest to, że kierownikom trudno jest zmieniać style kierowania i dlatego próby dostosowania stylu kierowania do danej sytuacji skazane są na niepowodzenie. Przeciwdziałać temu można albo dobierając kierownika do sytuacji, albo dostosowując sytuację do kierownika. Na przykład, można wybrać względnie autokratycznego kierownika na stanowisko wymagające przywódcy dyrektywnego lub zmienić sytuację tak, aby autokratyczny kierownik uzyskał większą władzę formalną nad podwładnymi.6 F. Fiedler używając prostej skali, która wskazywała na „ stopień przychylnej lub nieprzychylnej oceny danego człowieka przez jego najmniej lubianego współpracownika (NLW)". Każda sytuacja kierownicza możliwa jest do opisania za pomocą trzech podstawowych wymiarów:

• pozycji władczej kierownika mierzonej jego uprawnieniami zwalniania i angażowania pracowników, przyznawania im nagród, premii. Im większa władza, tym większe są jego możliwości wywierania wpływu; władza ta może być silna lub słaba,

• struktury zadania, która zależy od jasności i określoności celu działania zespołu, jednoznaczności metod, które należy zastosować podczas realizacji tego celu i łatwości sprawdzenia, czy cel został zrealizowany; struktura ta może być określona lub nieokreślona,

• stosunki pomiędzy kierownikiem a podwładnymi, które zależą od stopnia poparcia, jakiego podwładni udzielają swojemu przełożonemu i od sympatii do niego; stosunki temogą być dobre lub złe.