Sytuacyjne podejści do efektywności stylu kierowania

Najbardziej znanym modelem kierownictwa jest sytuacyjny model Freda E. Fiedlera, do którego należą trzy czynniki wpływające na zachownie kierownika. Są to:

1. stosunki między kierownikiem a członkami zespołu.

2. struktura zadania.

3. uprawnienia kierownicze.

Wyrazem stosunków między kierownikiem a członkami zespołu może być akceptacja przez podwładnych indywidualnych cech kierownika, ich zaufanie do niego, a także lojalność podwładnych.

W strukturze zadania chodzi głównie o typowość zadania jak i o precyzyjność jego formułowania.

Zakres kompetencji kierownika, który wynika z zajmowanej przez niego pozycji w strukturze instytucji określa uprawnienia kierownicze.

F. Fiedler proponował powierzenie kierownictwa konkretnym kierownikom w sytuacjach, które zgodne są z ich stabilnym stylem kierowania. Ma to zapewnić równowagę między indywidualnymi cechami kierownika a wymogami danej sytuacji. Prowadzi to do uzyskania zadowolenia pracowników i do wysokiej sprawności kierowania. Fiedler przeprowadził badania przy pomocy metody wywiadu aby dokonać indywidualnej oceny kierownika. Każdy poszczególny pracownik musiał nakreślić portret hipotetycznego współpracownika, którego indywidualne cechy byłyby dla niego najbardziej pożądane ( NPW - najmniej pożądany

współpracownik ). Według niego kierownik, który posiadał wysoką pozycję według kryterium

NPW, pragnął, aby stosunki między nim a współpracownikami były budowane w oparciu o wzajemną pomoc. Natomiast kierownik posiadający niską pozycję koncentrował się głównie na zadaniach.