Spostrzeganie

1. rejestracja sensoryczna – zmiana bodźca zewnętrznego na impuls nerwowy. Często impulsy zawierają już informacje na temat specyficznych cech przedmiotu, w przypadku pobudzenia detektorów cech, czyli komórek lub ich zespołów odpowiedzialnych za wyodrębnienie specyficznej cechy lub specyficznych cech przedmiotu. Z rejestracją sensoryczną ściśle związane jest przechowywanie prostych informacji w buforze sensorycznym albo w magazynie informacji sensorycznej – Sperling, 1960.

2. Faza oceny emocjonalnej – od dróg czuciowych odgałęziają się bocznice do struktur podkorowych, w których następuje pierwotna ocena emocjonalna. Bodźce oceniane są jako przyjemne lub nieprzyjemne, korzystne lub niekorzystne, zanim jednostka zdąży się zorientować czego one dotyczą (Ohman, 1987). Obronność percepcyjna (1947, Bruner i Postman, czytanie słów nieprzyzwoitych zajmuje więcej czasu). F. Allport twierdzi że jest to zjawisko sprzeczne bo trzeba najpierw rozpoznać słowo aby się przed nim bronić.

3. faza rozpoznania treści bodźca – (faza oceny semantycznej), rozpoznanie bodźca, określenie kategorii do której należy ten bodziec. Porównanie danych sensorycznych z kategoriami już istniejącymi w pamięci. Bruner mówi, że człowiek poszukuje kategorii do której najlepiej pasowałyby napływające bodźce. Sternberg, 1969, efekt wielkości zbioru, polega na tym, że im więcej bodźców należy wziąć pod uwagę w procesie porównywania tym więcej czasu to zajmuje.

4. faza oceny znaczenia metaforycznego – spostrzeganie nie jest jedynie procesem wyłącznie zmysłowym, ale wchodzą w jego skład procesy wnioskowania odwołujące się do indywidualnego systemu znaczeń danej osoby.