To tylko jedna z 6 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
9. Sposoby lokalizacji i usuwania usterek w odbiornikach
radiowych
Naprawa
odbiornika
radiowego,
telewizyjnego itp. polega na logicznej i systematycznej technice szukania uszkodzeń i ich
usuwaniu. Osoba naprawiająca musi:
znać zasadę pracy zarówno całego
odbiornika, jak i jego układów,
umieć stosować przyrządy pomiarowe,
umieć analizować schemat ideowy
odbiornika,
umieć trafnie analizować informacje o
niewłaściwej pracy układu, uzyskiwane na podstawie objawów
uszkodzeń.
Do napraw odbiorników jest niezbędne
odpowiednio
przygotowane
stanowisko,
wyposażone w elementy zamienne, przyrządy
pomiarowe,
specjalistyczne
narzędzia,
umożliwiające
wymianę
elementów,
sprawdzenie i ewentualne strojenie odbiornika
oraz pomiar jego głównych parametrów.
Przy
naprawie
odbiornika
ważną
sprawąjest takie prowadzenie badań odbiornika, aby w minimalnie krótkim czasie
zlokalizować uszkodzenie, a następnie je
usunąć. Przystępując do szukania uszkodzenia,
należy odpowiedzieć sobie na dwa pytania:
gdzie rozpocząć badanie i co badać?
Ułatwieniem w szukaniu odpowiedzi na te
pytania są dwie zasady:
1. Zasada wyznaczania granic, wewnątrz
których w układzie jest umiejscowione uszkodzenie (tzw. obszar
niepewności).
2. Zasada zawężania granic, czyli
stopniowe
i
systematyczne
zmniejszanie obszaru niepewności, aż
do momentu określenia konkretnego
uszkodzenia. Osiąga się to drogą
kolejnych prób i pomiarów. Badania te
wykonuje się wewnątrz wyznaczonych
granic, następnie wyniki badań właściwie się interpretuje i zmienia granice
obszaru niepewności. Czynności te
należy powtarzać dopóty, dopóki
uszkodzenie
nie
zostanie
wyodrębnione.
W celu ustalenia wstępnej lokalizacji granic
obszaru niepewności stosuje się metodę trzech
stopni:
1). Rozpoznanie objawów wskazujących
na niewłaściwą pracę układu (wskaźniki
objawów uszkodzeń).
2).
Lokalizacja drogi przejścia
niewłaściwego sygnału (na schemacie
blokowym wytyczamy drogi sygnału w
układzie, które prowadzą do tych wskaźników, na których stwierdzono objawy
uszkodzenia; na tych drogach sygnałów
występuje jakaś nieprawidłowość, tzn.
nieprawidłowe są sygnały przez nie
przechodzące. Pomijamy te przejścia
sygnałów, w których sygnały są
prawidłowe,
ponieważ
na
pewno
uszkodzenia tam nie występują.
3) Przeprowadzenie wstępnej lokalizacji
uszkodzenia przez określenie granic
obszaru niepewności; można to zrobić np.
zaznaczając na schemacie te granice
nawiasami. Pierwszy nawias umieszczamy
przy
wskaźniku,
na
którym
zaobserwowaliśmy uszkodzenie, następnie
przesuwamy się wstecz wzdłuż drogi
przechodzenia niewłaściwego sygnału do
punktu, z którego otrzymujemy właściwy
sygnał wyjściowy lub do punktu
końcowego drogi sygnału, np. zasilacza,
wzmacniacza lub heterodyny (w tym
miejscu umieszczamy drugi nawias);
uszkodzenie znajduje się wówczas w
obszarze między nawiasami (jest to obszar
niepewności).
Po lokalizacji wstępnej przechodzimy do
serii podstawowych czynności, których celem
jest zmniejszanie obszaru niepewności, aż do
wykrycia usterki. W skład tych
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)