Król - Duch. Rapsod I Streszczenie Pieśń I Bohater będący zarazem narratorem opowiada o swoim wspomnieniu - był leżącym na stosie trupem Her Armeńczyka, z którego ciała nie uleciał jednak duch. Opisywane wspomnienia sugerują reinkarnację - wędrówkę duszy, życie nie kończy się wraz ze śmiercią
Potwierdza to wspomnienie bohatera, jego dusza opuszcza ciało i udaje się do rzeki zapomnienia - w letejskiej wodzie obmywa tylko rany - „by pamięci boleści straciły ”, nie traci jednak pamięci o poprzednich wcieleniach ducha. Spotyka tam również innych bohaterów, inne dusze : Ulissesa i Orfeusza. Następnie dostrzega piękną kobietę jego ukochana (nawiązanie do Boskiej Komedii). Kolejnym rzeczą jaką widzi jest piękna kobieta „córka Słowa, / Pani któregoś z ludów n a północy”, (anioł Polski, pojawiają się perły, jaśminy, maki i korale), ona wprowadza Króla Ducha w jego przyszłe wcielenia. Następne wspomnienie jest już bliższe, wyraźniejsze. Bohater wspomina straszną kobietę śpiewającą nad nim „swoje czarodziejski e runy”. Kobietą tą okazuje się być Roza Weneda, matka bohatera, a on sam Popielem (wyraźne są tu nawiązania do treści Lilli Wenedy ). Kobieta mówi: „Wydałam ciebie, abyś był mścicielem!/ Synu popiołów, nazwany Popielem...” Następuje tu jego wcielenie w Popiela, towarzyszyć mu będą dwa anioły: wcielenie dobra i jasności ( Anioł prawy) i wcielenie demona, okrutnej natury Króla- Ducha ( Anioł lewy). Wspomnieniu dzieciństwa towarzyszy stale zemsta i zdrada („ Jeszczem nie dorósł, a już karmem duszy / zemst mi była - a nauką zdrada” ), był niespokojny i dostrzegł, iż drzemią w nim tajemnicze moce. Bohater żyje wśród ludu Lecha, który fascynuje go swoją pokojowością, prostym życiem. Wiele podróżuje po krainie, na której się urodził, zbiera doświadczenia, obserwuje. Niezwykle interesują go obrzędy pogrzebowe. Popiel usiłuje zrozumieć śmierć więc przygląda się zjawiską jakie jej towarzyszą. Niedługo stał się pachołkiem króla Lecha. Wspomina, że już wtedy jego serce było zatrute i targała nim zemsta. Na nowo odkrywa w sobie swoją tajemniczą moc, zauważa, iż o czym pomyśli to mu się spełnia. W miarę czasu zdobywa zaufanie władcy, a ten obdarza go zaszczytami - staje się jego „pierwszą ręką”, został „najpierwszym złotym wojewodą”. Pewnego razu wracając ze swoimi rycerzami z wyprawy znajduje ogromną ilość martwych orłów. Zachwyciły go ich ogromne skrzydła. Mówi: „Wtem ujrzałem, że rycerstwo bierze / Skrzydła i wtyka sobie za pancerze”. (w ten sposób Słowacki próbuje zbudować mit o pochodzeniu polskiego wojska - husarii. Skrzydła są jednak symbolem duchów, sterczą one z piachu i błota - symbol cielesności - duch jest spętany, a Popiel wydobywając skrzydła, wydobywa ducha z ciała, ratuje)
(…)
… zaufanych i wiernych sobie ludzi. Pojawia się motyw w którym wchodzi na najwyższą wieże i ogląda pogrzeby (nawiązanie do legendy o Popielu) swoich dowódców, ukazani są oni jako owce, ludzi którzy ofiarowali się Bogu. Popiel staje się władcą coraz bardziej bezwzględnym i niesprawiedliwym, okrutnym. Stale prowokuje boga, czekając na aprobatę lub karę z jego strony („Zacząłem łamać wiesze prawa Boże, / Myśląc…
… by wypytał gęślarza Zoriana, jego sługi gdzie się on ukrył. Został on opisany jako człowiek wiary, niewinna postać, której zabicie byłoby największą zbrodnią. Mimo to Popiel pali go żywcem na stosie, a ten, troszcząc się o swoją lutnie, przemawia do niej spokojnym głosem, głaszcząc ja i pocieszając tłumaczy, że życie ziemskie nie jest kresem wszystkiego i że kiedyś jeszcze wstaną.
Dopiero w tym momencie Popiel uzmysławia sobie, iż popełnił już wszystkie zbrodnie, jest sam sobie Panem. Jednak egzekucji na Zorianie uzmysławia mu, że „należy do piekła i w nim spędzi wieczność”.
Popiel podróżując konno znajduje kryjówkę Swityna, chce prawdopodobnie cofnąć swoje rozkazy. Ale jest za późno - wysłani przez niego kaci dokonali już rzezi. Winę za rzeź zrzuca na swego ducha, ostatecznie wątpi w Boga i Szatana…
… zaufanych i wiernych sobie ludzi. Pojawia się motyw w którym wchodzi na najwyższą wieże i ogląda pogrzeby (nawiązanie do legendy o Popielu) swoich dowódców, ukazani są oni jako owce, ludzi którzy ofiarowali się Bogu. Popiel staje się władcą coraz bardziej bezwzględnym i niesprawiedliwym, okrutnym. Stale prowokuje boga, czekając na aprobatę lub karę z jego strony („Zacząłem łamać wiesze prawa Boże, / Myśląc…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)