Koszty wypadków przy pracy-opracowanie

Koszty wypadków przy pracy.
Warunki pracy niezgodne z wymaganiami bezpieczeństwa pracy i ergonomii oraz wynikające z tego wypadki przy pracy oprócz aspektu humanitarnego mają znaczny wymiar ekonomiczny. Poza osobistym cierpieniem poszkodowanych i ich bliskich powodują one znaczne skutki finansowe dla instytucji ubezpiecze­nia od wypadków, zakładów pracy oraz całego społeczeństwa. Mimo że koszty wypadków ponoszone są przez różne grupy społeczne, to jednak w końcu pono­szą je wszyscy obywatele, którzy płacą za wypadki jako podatnicy i jako konsu­menci (D. Andreone,1986). Koszty odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, wypłacane przez instytucje ubezpieczeniowe, w krajach Unii Europejskiej wynoszą ok. 20 mld ECUI (G. Sokoll, 1992).
Rzeczywiste koszty, obejmujące także koszty pośrednie, są 3 - 4-krotnie więk­sze, a ich największą część ponoszą same zakłady pracy. Prekursor w dziedzinie badania kosztów wypadków przy pracy, H. W. Heinrich, na podstawie przepro­wadzonych w USA w 1931 r. badań 5 tys. wypadków (urazowych i bezurazo­wych) ustalił, że stosunek kosztów pośrednich do kosztów bezpośrednich wynosi 4:1 (H. W. Heinrich, 1959).
Bezpośrednie koszty wypadków obejmują koszty ubezpieczenia w zakładzie ubezpieczeń, które mierzy się wielkością płaconych składek ubezpieczeniowych. Pośrednie koszty wypadków obejmują wszystkie straty zwiększające koszty własne przedsiębiorstwa, które można ująć w 11 punktach (H. W. Heinrich, 1959). Są to m.in. koszty czasu straconego przez poszkodowanego i jego współpracowni­ków oraz pracowników nadzoru, koszty spowodowane uszkodzeniem maszyny, narzędzi i materiałów oraz wynikające z zakłóceń w produkcji, a także koszty ogólne, np. koszty oświetlenia, ogrzewania itp. Ustalenie kosztów bezpośrednich jest łatwe, gdyż korzysta się tutaj z dokumentacji przedsiębiorstwa. Określenie kosztów pośrednich wymaga dodatkowych badań i analiz.
Zamiast podziału kosztów wypadków na pośrednie i bezpośrednie zaczęto stoso­wać podział na koszty nieubezpieczone i ubezpieczone. Po raz pierwszy taki po­dział zastosowali R. M. Simonds i J. V. Grimaldi (1956), ustalając stosunek kosztów nieubezpieczonych do ubezpieczonych jako równy 1:1. Identyczną rela­cję otrzymano w badaniach przeprowadzonych w 1988 r. w 13 przedsiębior­stwach w Quebecku (B. Brody, 1990). Badania kosztów wypadków prowadzone w 5 zakładach pracy w W. Brytanii w 1989 r. przez Radę ds. Zdrowia i Bezpie­czeństwa (Health and Safety Executive - HSE) wykazały znacznie większe zróż­nicowanie relacji kosztów nieubezpieczonych do ubezpieczonych. Badana relacja wynosiła 11:1 w przedsiębiorstwie budowlanym, 36:1 - w mleczarni, 8:1 ­w przedsiębiorstwie transportowym oraz 11:1 - na platformie wydobywczej ro­py naftowej na Morzu Pólnocnym (The Cost of'Accidents, 1993).
... zobacz całą notatkę