To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Kontrakty nienazwane. Kontrakt nienazwany - dochodził do skutku w wyniku porozumienia między stronami, którego przedmiotem było przeważnie świadczenie dwustronne, przy czym jedna ze stron świadczenie swoje już wykonała i oczekiwała wzajemnego świadczenia od strony drugiej.
Elementami kontraktu nienazwanego były:
Porozumienie, którego przedmiotem było świadczenie dwustronne,
Wykonanie tego świadczenia przez jedną ze stron.
Droga rozwoju kontraktów nienazwanych:
Przyznanie skargi o zwrot świadczenia tej stronie, która je wykonała,
Przyznanie przez pretora actio in factum, za pomocą którego można było domagać się wyrównania szkody w wyniku niewykonania wzajemnego świadczenia,
Ostatnim krokiem było przyznanie stronie oczekującej świadczenia powództwa, które miało na celu wymuszenie spełnienia świadczenia przyrzeczonego.
W kompilacji justyniańskiej sformułowano cztery typowe schematy pod które podciągano wszystkie kontrakty nienazwane:
Do ut des - przenoszę własność rzeczy w zamian za przyrzeczenie przeniesienia własności innej rzeczy (zamiana),
Do ut facias - przenoszę własność rzeczy w zamian za przyrzeczenie uczynienia czegoś dla mnie,
Facio ut des -czynię coś w zamian za przyrzeczenie przeniesienia własności,
Facio ut facias - czynię coś w zamian za przyrzeczenie uczynienia czegoś dla mnie.
Kontrakt estymatoryjny - polegał na oddaniu osobie trzeciej rzeczy oszacowanej w celu jej odsprzedaży. Odbiorca zobowiązywał się albo zwrócić samą rzecz albo uiścić sumę szacunkową.
Kontrakt estymatoryjny prawdopodobnie jako jedyny stanowił już w okresie prawa klasycznego podstawę do agere praescriptis verbis. Za pomocą tego powództwa mógł oddawca domagać się od odbiorcy wypełnienia przyrzeczonego świadczenia.
Zamiana - polegała na przeniesieniu przez jedna osobę własności jakiejś rzeczy na osobę drugą, w zamian za przyrzeczenie z jej strony do przeniesienia własności innej rzeczy.
Nawet po wykonaniu świadczenia przez obie strony mogły być one wobec siebie zobowiązane z tej umowy, z tytułu wad fizycznych i prawnych rzeczy zamienionych.
Ugoda - była to umowa, w której obie strony wzajemnie rezygnowały z dochodzenia spornych lub niepewnych roszczeń, regulując wątpliwe kwestie albo sporny stosunek nie rozstrzygnięty definitywnie na drodze sądowej.
Precarium - był to taki stosunek w którym jedna osoba oddawała osobie drugiej na jej prośbę jakąś rzecz lub prawo w bezpłatne używanie z zastrzeżeniem zwrotu na każdorazowe wezwanie.
Jeśli oddana w precarium rzecz przynosiła pożytki, prekażysta miał prawo pobrać je dla siebie.
(…)
… zwrotu na każdorazowe wezwanie.
Jeśli oddana w precarium rzecz przynosiła pożytki, prekażysta miał prawo pobrać je dla siebie.
Precarium było doskonałym narzędziem do uzależnienia klienteli i wyzwoleńców od patronów, oraz kolonów od latyfundiów. …
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)