WYKŁAD 12 Ruch oporu i kolaboracja w II wojnie światowej. O ruchu oporu dużo się pisało, bo to się wiązało z chwałą, a kolaboracja to była zdrada i hańba, więc się mało o tym mówiło. Kolaboracja miała wiele oblicz i wyrazów. Kolaboracja to klarowne, jednoznaczne pójście na współpracę z okupantem. Pojęcie kolaboracja pojawiło się tak naprawdę po II wojnie światowej. V. Quisling - od jego nazwiska podczas drugiej wojny światowej nazywano zjawisko kolaboracji, czyli quislingizm. Jest jeszcze jedno pojęcie: kolaboracjonizm. Te 3 formy ukazują współpracę z okupantem. Czasem mówi się, że kolaboracja dzieli się na quislingizm, kolaboracjonizm i kolaborację w wąskim tego słowa znaczeniu. Zapisanie się na obcą listę narodowościową, albo wstąpienie do wrogiej armii, zdekonstruowanie struktur ruchu oporu (donosicielstwo) - to przykłady kolaboracji. Ale jeżeli ktoś jest ideowo przekonany cały czas do teorii np. faszyzmu i na jego ziemie wchodzą faszyści, no to wiadomo, że będzie on z nimi współpracował. Ciężko jest powiedzieć, czy taka osoba kolaboruje. W niektórych krajach okupowanych zostawiano miejscową siłę policyjną, żeby utrzymywała porządek. Czy ci policjanci kolaborują, skoro złapią polskiego bandytę i doniosą o nim informacje do sztabu faszystowskiego? Albo jest sytuacja np. wodociągów w Warszawie podczas II wojny. Z wodociągów korzystają także okupanci, wiec czy Polacy obsługujący je, kolaborują? Gdzie jest granica? Słowacy podejmują współpracę z Niemcami, bo budują swe państwo, Chorwaci walczący o niepodległość, Ukraińcy tak samo (te przypadki były podczas I wojny). I nazywało się ich kolaborantami. Kolaboracja jest zjawiskiem bardzo skomplikowanym i trudnym do oceny. Dla jednych pewne zachowanie to terroryzm, a dla innych walka narodowo-wyzwoleńcza. Quislingizm to donosicielstwo, zdrada armii, itd. Kolaboracjonizm to współpraca motywowana względami ideowymi. Ale kiedy jest współpraca, a kiedy jest kolaboracja? Jeżeli np. faszysta norweski namawia się z niemieckim, w jaki sposób rozwijać faszyzm, w Europie, to jest to współpraca ideowa. Teraz np. norweski faszysta współpracuje z Niemcami, tylko, że Norwegia jest zajęta (w 1941 r.) przez Niemców i jest okupowana, Teraz współpraca nie jest Już tylko współpracą ideową. To współpraca z okupantami, czyli kolaboracja. 3 typ - kolaboracja o wąskim tego słowa znaczeniu odnosi się do Francji, do państwa Vichy. Mówi się, że jest to współpraca z okupantem podyktowana dobrem własnego narodu i państwa. Francuzi w państwie Vichy chcieli odbudować nową Francję. Odrodzić ją, tyle tylko, że przy akceptacji warunków okupanta, jakim byli Niemcy. Można się zastanawiać na ile kolaboracja jest podyktowana wolą obrony państwa, a na ile prywatą. Przykład z kolaboracjonizmem nie odnosi się tylko do II wojny światowej. W 75 roku nadal litewski komunista kolaboruje z rosyjskim komunistą. I powstaje pytanie, kiedy zjawisko kolaboracji litewskiego komunisty z radzieckim się kończy i jest tylko ideowym przekonaniem. Ruch oporu jest stworzony w związku z wolą przeciwstawienia się okupantowi. Ruch oporu nie jest postawą zindywidualizowaną. Jest to przeciwstawienie się okupantowi np. przez masę ludzi. Zastrzelenie jednakże np. gestapowca przez pojedynczego człowieka nie kwalifikuje się do ruchu oporu, no chyba, że jest to zorganizowana akcja lub zadanie wymierzone przez głowę lub strukturę konspiracyjną. Chodzi o rozróżnienie pojęć: opór i ruch oporu. Ruch oporu jest formułą zorganizowaną, pewną strukturą. Opór, nato
(…)
… się komunistyczne reżimy autorytarne. W dużym stopniu ten system został narzucony, ale w pewnym stopniu były wewnętrzne uwarunkowania po temu, oraz możliwości. Nacisk Związku Radzieckiego powodował, że siły liberalne były spychane na boczny tor. Do Albanii armia czerwona nie wkroczyła, a system komunistyczny i tak zwyciężył. W Jugosławii również zwyciężył komunizm. W Jugosławii system komunistyczny był wprowadzony sprawniej niż w innych rejonach. System komunistyczny bez obecności armii czerwonej ukształtował się również w Chinach. Komunizm, w Chinach zwyciężył w 49 roku, podczas gdy Rosjanie wycofywali się z Mandżurii kilka lat wcześniej. Wpływy ruchu komunistycznego w Europie Środkowej. W Rumunii w okresie międzywojennym komuniści stanowili 5/100 procenta społeczeństwa rumuńskiego. Ale największym ruchem…
…, Jugosławii, na Węgrzech, Rumunii itd. Starali się po raz pierwszy ukonstytuować komunizm w momencie ataku Niemców na ZSRR. Fronty narodowe miały być nadbudową polityczną do zjednoczonej partyzantki. Była to idea utylitarna i miała pokazać, że komuniści nie dążą do dyktatury. W Polsce, Rumunii, czy na Węgrzech fronty były pustymi nazwami, którymi się posługiwały komuchy. W ramach tych frontów była partia…
… elit politycznych. Dlatego komunizm miał możliwość rozwoju. Status obywateli rzutował na niewiarę w dotychczasowe struktury. Co najmniej 10% społeczeństwa zdecydowanie zmierzała w kierunku zmian. Jeśli te 10% jest podporządkowane jakiejś idei, to już można myśleć o przebudowie kraju. W tych krajach liczba komunistów wzrastała. Gdy armia czerwona wyzwalała te ziemie spod okupacji hitlerowskiej…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)