Dysplazja stawu biodrowego
Dysplazja - jest to wada charakteryzująca się postępującym wraz ze wzrostem dziecka niedorozwojem struktur stawu biodrowego, głównie panewki, głowy kości udowej, torebki i więzadeł. Panewka jest spłycona, w mniejszym stopniu pokrywająca głowę kości udowej. Cechuje się stromym nachyleniem. Nieprawidłowo ukształtowana jest również głowa kości udowej. Przyjmuje się, iż w powstaniu wady grają rolę czynniki genetyczne, biomechaniczne i hormonalne. Wczesne rozpoznanie, dysplazji jest najważniejsze dla dalszego leczenia oraz rokowania. O rozpoznaniu decyduje badanie kliniczne i badanie USG w pierwszych dniach życia dziecka.
Dysplazja stawu biodrowego objawia się jego niestabilnością; dużą wartość diagnostyczną mają dodatnie objawy przeskakiwania (Ortolaniego) i wyważania (Barlowa); w jednostronnej dysplazji stwierdza się względne skrócenie kończyny. Objawami o mniejszej wartości diagnostycznej są: ograniczenie odwodzenia w stawie, zwiększona rotacja wewnętrzna kończyny w uszkodzonym stawie, zmniejszona ruchomość kończyny, tzw. objaw pompowania, widoczna asymetria fałdów tłuszczowych u noworodka: udowych, pachwinowych i pośladkowych.
Diagnostyka i ocena skuteczności leczenia dysplazji stawu biodrowego opiera się przede wszystkim na badaniu ultrasonograficznym. Ocena bliższego końca kości udowej i panewki stawu biodrowego pozwala zakwalifikować staw do jednego z czterech typów w klasyfikacji Grafa:
Typ I - prawidłowe stawy biodrowe;
Typ II - stawy biodrowe fizjologicznie niedojrzałe stawy biodrowe dysplastyczne bez decentracji głowy kości udowej w panewce (IIc);
Typ III - stawy biodrowe dysplastyczne z decentracją głowy kości udowej w panewce;
Typ IV - zwichnięte stawy biodrowe.
Leczenie należy wdrożyć jak najwcześniej, w pierwszych dniach życia dziecka. Na początku polega na utrzymaniu kończyn dolnych w pozycji płodowej, w zgięciu około 110° i odwiedzeniu około 50°; najczęściej stosuje się w tym celu specjalne uprzęże, np. uprząż Pawlika, poduszka Frejki, w Polsce popularna jest również szyna (rozwórka) Koszli. W razie braku repozycji niewskazane jest dalsze leczenie, ponieważ może doprowadzić do trwałego uszkodzenia stawu - w takim przypadku metodą z wyboru jest leczenie operacyjne, korygujące dysplastyczną panewkę (np. osteotomia transiliakalna miednicy sposobem Degi).
W przypadku niepodjęcia leczenia dochodzi do zmian wtórnych: opóźnienia rozwoju jądra kostnienia i zmiany kierunku wzrostu głowy kości udowej, co prowadzi do powstania biodra koślawego. Przemieszczona do góry głowa kości udowej wytwarza panewkę wtórną. W późniejszym czasie dochodzi do wytworzenia zmian zwyrodnieniowych.
Poduszka Frejki Uprząż Pawlika
(…)
… ćwiczeń jest uwarunkowane stanem klinicznym, analizą zdjęć RTG, badania USG oraz uzyskaną sprawnością ruchowo-mięśniową kończyn dolnych.
Pierwszy etap ćwiczeń - rozpoczyna się po założeniu gipsu ćwiczebnego i trwa około 3 tygodni. Prowadzi się ćwiczenia przyłóżkowe: ćwiczenia oddechowe; ćwiczenia czynne kończyn górnych; ćwiczenia czynne z oporem kończyn górnych, obręczy barkowej; ćwiczenia czynne…
… major)
Mięsień lędźwiowy mniejszy (m. psoas minor)
Mięsień biodrowy (m. iliacus)
Grupa tylna mięśni grzbietowych obręczy kończyny dolnej Mięsień pośladkowy wielki (m. gluteus maximus)
Mięsień pośladkowy średni (m. gluteus medius)
Mięsień pośladkowy mały (m. gluteus minimus)
Mięsień naprężacz powięzi szerokiej (m. tensor fasciae latae)
Mięsień gruszkowaty (m. piriformis)
Grupa mięśni brzusznych obręczy…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)