Prawa człowieka i polityka zagraniczna

Ze względów moralnych prawa człowieka wchodzą w zakres polityki zagranicznej, niektóre państwa mają własną politykę praw człowieka. Interes państwa jest również ważnym czynnikiem sprzyjającym promocji i poszanowaniu praw człowieka, który może też przyczynić się do powściągliwości i milczenia w obliczu łamania praw w różnych krajach. Polityka zagraniczna bywa obszarem konfliktu między kwestiami praw człowieka a innymi ważnymi zagadnieniami. Prawa człowieka w strukturze polityki zagranicznej

W demokratycznych systemach państwowych doszło do:

1. uspołecznienia polityki zagranicznej- pozostała ona domeną państwa i jej właściwych organów, ale udział w procesie określania i urzeczywistniania jej ma społeczeństwo- różne formy jego organizacji:

-opozycja parlamentarna (kontrola expose przemiera i ministra spraw zagranicznych pod kątem praw człowieka, udział w komisjach praw człowieka)

-organizacje pozarządowe (listy i apele do przywódców państw, kontakty bezpośrednie z politykami, przechodzenie działaczy org. pozarządowych na rzecz praw człowieka do sfer rządowych i odwrotnie, by stać sie promotorami praw człowieka w życiu pubicznym)

-środki masowego komunikowania (zwracanie uwagi opinii publicznej, w tym polityków

sprawujących władzę na poważniejsze naruszenia praw człowieka)

2.konieczności uwzględniania w polityce zagranicznej stosunków zewnętrznych, w których coraz większą rolę odgrywają podmioty pozarządowe. Państwa nie są gładkimi, nieprzepuszczalnymi kulami bilardowymi, ich granice umożliwiają emisję nierządowych oddziaływań. Muszą się mierzyć z wieloma problemami w sferze praw człowieka, m.in.: związanymi z prawami mniejszości narodowych, migracją w poszukiwaniu pracy, uchodźstwem politycznym, kwestiami azylu politycznego, uchodźstwem z obszarów objętych konfliktami zbrojnymi, repatriacją ludności, eksteryterialną promocją pewnych praw w odniesieniu do danych grup społecznych.