Konstytucjonalizacja praw człowieka w UE
1. W dobie istnienia 3 wspólnot integracyjnych (EWG, EWWS, Euratom)
- traktaty założycielskie nie normowały ochrony praw człowieka ani nie włączały tego zagadnienia w sferę kompetencji inst. wspólnotowych
2. Wszystkie państwa tworzące WE były członkami RE, związane EKPC, EKS i orzecznictwem ETPC
- państwa i instytucje WE więc związane europejskimi standardami praw człowieka, w tym ich konstytucjonalizacją w systemie RE
3. Włączenie ochrony praw człowieka do zadań wspólnotowych mogło następować tylko i wyłącznie w ramach wymagań już ukształtowanych standardów europejskich i zgodnie z tymi wymaganiami.
4. jeśli standardy RE nazwiemy lex generalis a standardy WE lex specialis
to nie może to oznaczać bezwarunkowego dopuszczenia zasady LEX SPECIALIS DEROGAT LEGI GENERALI
- standardy obligatoryjne kręgu szerszego bezwzgl. obejmują krąg węższy stanowiąc wobec niego ius cogens
- standardy wspólnotowe mogą co najwyżej oznaczać poszerzanie lub wznoszenie na wyższy poziom, nadawanie większej skuteczności standardom RE
5. Deklaracja Podstawowych Praw i Wolności Parlamentu Europejskiego z 12.04.1989
Karta Wspólnotowa Podstawowych Praw Socjalnych Pracowników z 9.12.1989
Deklaracja o Prawach Człowieka Rady Europejskiej z 29.06.1991
- nie miały ambicji konstytucjonalizacyjnych
- nie miały formalnie wiążącego charakteru
- nie przeciwstawiały się standardom praw człowieka w systemie RE
Traktat Amsterdamski
- „uświęcają" - nakaz poszanowania w obrębie UE „praw podstawowych"
- ich źródło to dokumenty krajowej i europejskiej konstytucjonalizacji praw człowieka (wspólne tradycje i system
EKPC)
7. Negatywna opinia ETS w sprawie ewent. przystąpienia WE do EKPC
8. W UE zadziałały jednak “dziwne skłonności" - przyjęto Kartę Praw Podstawowych UE
9. MIMO KRYTYCZNEGO PODEJŚCIA PROFESORA uważa on, że kodyfikacja i konstytucjonalizacja wspólnotowa praw człowieka jest możliwa i dopuszczalna pod warunkiem niesprzeczności prawnej z systemem ONZ i RE.