Konstytucjonalizacja praw człowieka w UE

1. W dobie istnienia 3 wspólnot integracyjnych (EWG, EWWS, Euratom)

- traktaty założycielskie nie normowały ochrony praw człowieka ani nie włączały tego zagadnienia w sferę kompetencji inst. wspólnotowych

2. Wszystkie państwa tworzące WE były członkami RE, związane EKPC, EKS i orzecznictwem ETPC

- państwa i instytucje WE więc związane europejskimi standardami praw człowieka, w tym ich konstytucjonalizacją w systemie RE

3. Włączenie ochrony praw człowieka do zadań wspólnotowych mogło następować tylko i wyłącznie w ramach wymagań już ukształtowanych standardów europejskich i zgodnie z tymi wymaganiami.

4. jeśli standardy RE nazwiemy lex generalis a standardy WE lex specialis

to nie może to oznaczać bezwarunkowego dopuszczenia zasady LEX SPECIALIS DEROGAT LEGI GENERALI

- standardy obligatoryjne kręgu szerszego bezwzgl. obejmują krąg węższy stanowiąc wobec niego ius cogens

- standardy wspólnotowe mogą co najwyżej oznaczać poszerzanie lub wznoszenie na wyższy poziom, nadawanie większej skuteczności standardom RE

5. Deklaracja Podstawowych Praw i Wolności Parlamentu Europejskiego z 12.04.1989

Karta Wspólnotowa Podstawowych Praw Socjalnych Pracowników z 9.12.1989

Deklaracja o Prawach Człowieka Rady Europejskiej z 29.06.1991

- nie miały ambicji konstytucjonalizacyjnych

- nie miały formalnie wiążącego charakteru

- nie przeciwstawiały się standardom praw człowieka w systemie RE

6. Traktat z Maastricht

Traktat Amsterdamski

- „uświęcają" - nakaz poszanowania w obrębie UE „praw podstawowych"

- ich źródło to dokumenty krajowej i europejskiej konstytucjonalizacji praw człowieka (wspólne tradycje i system

EKPC)

7. Negatywna opinia ETS w sprawie ewent. przystąpienia WE do EKPC

8. W UE zadziałały jednak “dziwne skłonności" - przyjęto Kartę Praw Podstawowych UE

9. MIMO KRYTYCZNEGO PODEJŚCIA PROFESORA uważa on, że kodyfikacja i konstytucjonalizacja wspólnotowa praw człowieka jest możliwa i dopuszczalna pod warunkiem niesprzeczności prawnej z systemem ONZ i RE.