Marketing polityczny

Marketing polityczny ma różne ujęcia jednym z nich jest przedstawiony proces marketingu politycznego wg P.B. Niffeneggera:

a) w marketingu politycznym można dostrzec wysiłki zmierzające do integracji działań w ramach marketingu mix

(4P), aby skutecznie kontrolować zachowanie wyborcy

b) opiera swoją koncepcję na definicji marketingowych badań politycznych Kotlera, zgodnie z tą definicją partia biorąca udział w wyborach musi zidentyfikować potrzeby, zainteresowania i wartości wyborcow oraz zaprezentować siebie w taki sposob, aby jak najlepiej dostosować się do ich wymagań. Jeśli nawet trafnie określa kluczowe problemy społeczne, gospodarcze czy polityczne kraju, to jednak nie jest w stanie bez systematycznych badań stwierdzić, jak te problemy przedstawiają się w umysłach rożnych grup wyborcow.

Należy przypuszczać, że dla rożnych takich grup poszczegolne zagadnienia mogą mieć odmienną wagę. Stąd konieczność dostosowania strategii wyborczej kandydata do rożnych segmentow wyborcow, czyli znalezienie w każdym z nich pozycji najlepszej dla siebie.

c) po raz pierwszy badania marketingowe w postaci sondaży przedwyborczych mających na celu pozycjonowanie kandydata przeprowadził w 1952r. sztab wyborczy D. Eisenhowera

d) autor wyodrębnia 4 podstawowe bodźce marketingowe:

1) produkt – oferowany przez kandydata jest „złożonym zbiorem" wielu korzyści, jakie mogą uzyskać wyborcy, jeśli kandydat zostanie wybrany. Głowne obietnice wyborcze są wyartykułowane na poziomie platformy partyjnej kandydata. następnie są rozpowszechniane w reklamach politycznych, w informacjach prasowych, a także prezentowane podczas publicznych wystąpień kandydata. To czy wyborcy uznają tę ofertę za wiarygodną i rzeczywiście spełniającą ich oczekiwania, zależy głownie od ich wiedzy na temat kandydata i jego dotychczasowych dokonań, od jego osobowej charakterystyki ukształtowanej przez sztab wyborczy oraz od oceny sytuacji ekonomicznej państwa związanej z poprzednią ekipą rządzącą. O ile tworzenie produktu w marketingu politycznym jest w zasadzie zadaniem kandydata i jego sztabu wyborczego, to jego „opakowanie" należy już prawie wyłącznie do konsultantow politycznych

2) cena – oferowanego przez kandydata produktu odnosi się do spostrzeganych przez wyborcow kosztow, jakie ponieśliby, gdyby został on wybrany. Składają się na nie koszty ekonomiczne, czy też ocena kandydata na tle wizerunku kraju. Czy wyborcy spostrzegają nowego lidera jako silnego, który przyczyni się do tego, że będą oni odczuwali większą dumę narodową? Należy uwzględnić także koszty psychologiczne wyborcow. Ogolna strategia marketingowa dotycząca ceny polega ma minimalizowaniu własnych kosztow kandydata i maksymalizowaniu kosztow konkurentow

3) miejsce (dystrybucja) – jest tym bodźcem marketingowym, ktory odnosi się do bezpośrednich spotkań kandydata z wyborcami. Strategia marketingowa związana z dystrybucją przekazu kampanii łączy program pojawiania się kandydata wśrod wyborcow z programem pracy wolontariuszy, ktory jest wykorzystywany jako spersonalizowane „przedłużenie kandydata" na rynkach lokalnych. Opiera się

ona na pracy aktywistow, ktorzy poprzez namawianie wyborcow, przypinanie im znaczkow i emblematow kandydata, zbieranie na jego rzecz podpisow i funduszy przybliżają jego program i wizerunek w bezpośrednim kontakcie ze społeczeństwem. Miejsca i formy spotkań kandydata z wyborcami mogą być bardzo rożne. Ponieważ zadaniem polityka prowadzącego kampanię jest spotkać się z jak największą liczbą wyborcow, stara się on w jak najkrotszym czasie przebywać w wielu rożnych miejscach