Starsza szkoła historyczna – metodologiczno ekonomiczna

Starsza szkoła historyczna zwana również szkołą metodologiczną a to dlatego że

rzuciła wyzwanie ekonomi klasycznej właśnie na polu metodologii ekonomicznej. To

wyzwanie polegało na zakwestionowaniu poglądów fizjokratów o istnieniu obiektywnych

praw ekonomicznych, które miałyby wszechstronną moc obowiązującą. Zdaniem

przedstawicieli starszej szkoły historycznej prawa ekonomiczne nie mogą powszechnie

rządzić zjawiskami gospodarczymi należy je zawsze rozważać, analizować w odniesieniu do

konkretnego, dokładnie określonego miejsca i czasu, do konkretnych warunków rozwoju

danego narodu do konkretnych okoliczności które tym prawem towarzyszą. Twórcą

i najbardziej znanym przedstawicielem tego nurtu w ekonomi był;

Wilhelm Georg Friedrich Roscher (1817-1894) autor książki „Historia ekonomiki

narodowej Niemiec" (1874), autor 5-cio tomowego dzieła „System gospodarstwa

społecznego" (1854-1894) oraz rozprawy zatytułowanej „Zarys wykładów o gospodarce

państwa według metody historycznej" (1843). Właśnie w tej ostatniej rozprawie zawarł

krytykę ekonomi klasycznej, krytykę skierowaną przeciwko stosowanej przez ekonomie

klasyczną metodologii. Roscher uważał że ekonomia klasyczna w zbyt daleko idącym

stopniu zajmuje się pewnymi uogólnieniami, abstrakcją, za bardzo matematyką. Teorie

ekonomi klasycznej są jego zdaniem za bardzo abstrakcyjne, są pozbawione realnych

odniesień do rzeczywistości gospodarczej do sytuacji które zachodzą realne i na podstawie

których te prawa w ekonomi zostały sformułowane. Twierdził że znaczna część ekonomi

klasycznej wykazuje podobieństwo do matematyki właśnie że obfituje w liczne uogólnienia

i abstrakcje.

Bruno Hildebrand (1812-1878) „Gospodarka narodowa w teraźniejszości i

przyszłości" (1843).

Karl Gustav Adolf Knies (1821-1898) „Ekonomia polityczna z punktu

widzenia metody historycznej" (1853).