Operacje otwartego rynku w krajach UE

Wyróżniono dwa rodzaje operacji otwartego rynku. Po pierwsze operacje polegające

na zakupie bądź sprzedaży papierów wartościowych na własność (outright sale) i po

drugie tzw. operacje warunkowe w dwóch wariantach. Wariant pierwszy polegał na

zakupie papierów wartościowych przez bank centralny od banku komercyjnego z umową

ich odsprzedaży tym bankom po określonym czasie (repurchase agrement- repo). Był on

stosowany, gdy bank centralny zamierzał okresowo zwiększyć podaż pieniędzy na rynku i

doprowadzić tym samym do obniżenia rynkowej stopy procentowej. Wariant drugi polegał

na sprzedaży papierów wartościowych przez bank centralny bankom komercyjnym z

umową ich odkupienia po określonym czasie (reverse repo). Wariant ten był stosowany

wówczas, gdy bank centralny zamierzał okresowo zmniejszyć podaż pieniądza na rynku i

doprowadzić do tym samym do podwyższenia rynkowej stopy procentowej.

Jak wynika z powyższego, podejmując operacje otwartego rynku bank centralny

zachowuje się jak zwykły uczestnik rynku. Podobnie jak inni uczestnicy działa przez

sprzedaż bądź zakup towaru, jakim są w tym przypadku papiery wartościowe. Poczynając

od połowy lat 80-tych miała miejsce prawdziwa inwazja tej formy aktywności banku

centralnego na rynku pieniężnym. Szybko zmniejszał się udział refinansowania w postaci

kredytu redyskontowego i lombardowego na rzecz zwiększenia operacji otwartego rynku,

a zwłaszcza operacji typu warunkowego.