Model biomedyczny

Założenia modelu biomedycznego:

Zwolennicy modelu biomedycznego podchodzą do zaburzeń psychicznych tak jak w badaniach medycznych podchodzi się do choroby somatycznej, czyli:

•Grupują różnorodne, współwystępujące objawy w spójny zespół, syndrom

•Szukają etiologii, przyczyn zespołu objawów, uwzględniając:

- Czynnik zakaźny, zarazek

- Geny

- Procesy biochemiczne w mózgu

- Neuroanatomie

•Szukają biologicznych metod leczenia oddziaływających na przyczynę – zwykle środków farmakologicznych

1) Zarazki jako czynnik etiologiczny

•W XVI wieku zanotowano wzrost zachorowalności na pewną chorobę psychiczną, nazwaną potem porażeniem postępującym; jego głównym objawem były urojenia wielkościowe

•W 1672 roku Thomas Willis stwierdził, że pacjenci ci wykazywali: ociężałość umysłową i skłonność do zapominania, co rozwijało się w wyraźną degradację umysłową; w późniejszym okresie życia następował paraliż

•Jean Esquirol zauważył kolejną prawidłowość: gdy stwierdzono degradację umysłową + paraliż = szybka śmierć

•W 1826 roku Bayle zestawił objawy w syndrom; sformalizował diagnozę, dając wyczerpujący i ścisły opis objawów; stwierdził, że degradacja umysłowa, paraliż, a potem śmierć są grupą współwystępujących objawów, które składają się na odrębny zespół porażenia postępującego – ścisła definicja schorzenia

•Spekulacje na temat etiologii: powodem kiła (syfilis); ale: Wilhelm Greisinger podważa ten argument – na porażenie postępujące chorują ludzie, u których nie znaleziono śladu zakażenia kiłą

•Trudności w zgromadzeniu dowodów na rzecz kiły:

- Poprzedza porażenie nawet o 30 lat – problem wykrycia związku między nimi

- Jest chorobą wstydliwą –ludzie się do niej nie przyznają