
Sposoby zwalczania inflacji
Zwalczanie inflacji w dużym stopniu zależy od rozpoznania przyczyn inflacji, a także od
specyfiki kraju w którym to zjawisko występuje.
Przyjmując hipotezę monetarystów, że inflacja jest zjawiskiem czysto pieniężnym (wzrost
cen spowodowany jest przede wszystkim nieodpowiednimi zmianami nominalnej podaży
pieniądza), wówczas walka z inflacją sprowadza się do umiejętnej regulacji podaży
pieniądza w wyrażeniu realnym. Równowaga na rynku pieniężnym wymaga takiego dostosownia nominalnych , zasobów pieniądza aby zrównać je z popytem na jego realne zasoby i zahamować w ten sposób wzrost cen. To rozumowanie monetarystów odnosi się do
warunków pełnego wykorzystywania zdolności produkcyjnych gospodarki narodowej,
naturalnej stopy bezrobocia i sprawnie działającego mechanizmu rynkowego
uruchamiającego szybko różne procesy adaptacyjne.
Teoria Keynesa odnosząca się do krótkiego okresu zakłada, że w warunkach niskiego
wykorzystania zdolności produkcyjnych wzrost jakichkolwiek składników globalnych
popytu będzie wpływał na wzrost realnego dochodu przy niezmienionym poziomie cen
rynkowych. Współczesne teorie neokeynesistowskie zakładają, że wzrostowi realnego dochodu narodowego towarzyszy więcej niż proporcjonalny wzrost cen nawet wówczas, gdy
zdolności produkcyjne nie są w pełni wykorzystane. Przyczyny wzrostu cen są bardzo
różnorodne i można hamować ten wzrost przez odpowiednie hamowanie wzrostu płac
pieniężnych, ograniczenie nadmiernego deficytu budżetowego oraz odpowiednią
regulacją dopływu pieniądza do obiegu za pośrednictwem polityki banku centralnego.
Rząd stara się przekonać związki zawodowe, aby ich żądania wzrostu płac nie
przekraczały wzrostu cen, zaś wzrost płac realnych dokonywał się tylko dzięki wzrostowi wydajności pracy. Rząd może także wprowadzić odpowiedni sposób progresywnego
opodatkowania przedsiębiorstw, jeśli zezwalają one na szybszy wzrost płac nominalnych
ponad ustalony pułap.