Sposoby zwalczania inflacji

Zwalczanie inflacji w dużym stopniu zależy od rozpoznania przyczyn inflacji, a także od

specyfiki kraju w którym to zjawisko występuje.

Przyjmując hipotezę monetarystów, że inflacja jest zjawiskiem czysto pieniężnym (wzrost

cen spowodowany jest przede wszystkim nieodpowiednimi zmianami nominalnej podaży

pieniądza), wówczas walka z inflacją sprowadza się do umiejętnej regulacji podaży

pieniądza w wyrażeniu realnym. Równowaga na rynku pieniężnym wymaga takiego dostosownia nominalnych , zasobów pieniądza aby zrównać je z popytem na jego realne zasoby i zahamować w ten sposób wzrost cen. To rozumowanie monetarystów odnosi się do

warunków pełnego wykorzystywania zdolności produkcyjnych gospodarki narodowej,

naturalnej stopy bezrobocia i sprawnie działającego mechanizmu rynkowego

uruchamiającego szybko różne procesy adaptacyjne.

Teoria Keynesa odnosząca się do krótkiego okresu zakłada, że w warunkach niskiego

wykorzystania zdolności produkcyjnych wzrost jakichkolwiek składników globalnych

popytu będzie wpływał na wzrost realnego dochodu przy niezmienionym poziomie cen

rynkowych. Współczesne teorie neokeynesistowskie zakładają, że wzrostowi realnego dochodu narodowego towarzyszy więcej niż proporcjonalny wzrost cen nawet wówczas, gdy

zdolności produkcyjne nie są w pełni wykorzystane. Przyczyny wzrostu cen są bardzo

różnorodne i można hamować ten wzrost przez odpowiednie hamowanie wzrostu płac

pieniężnych, ograniczenie nadmiernego deficytu budżetowego oraz odpowiednią

regulacją dopływu pieniądza do obiegu za pośrednictwem polityki banku centralnego.

Rząd stara się przekonać związki zawodowe, aby ich żądania wzrostu płac nie

przekraczały wzrostu cen, zaś wzrost płac realnych dokonywał się tylko dzięki wzrostowi wydajności pracy. Rząd może także wprowadzić odpowiedni sposób progresywnego

opodatkowania przedsiębiorstw, jeśli zezwalają one na szybszy wzrost płac nominalnych

ponad ustalony pułap.