Historia telewizji

Pomysł transmisji na odległość nieruchomych obrazów, fotografii i rysunków powstał w połowie XIX wieku. Ogólna idea została przedstawiona w 1843 roku przez Aleksandra Bayna. Ciekawe myśli na jej temat opublikował w 1877 roku we lwowskim czasopiśmie „Kosmos" Polak Julian Ochorowicz. Nie było jednak wtedy technicznych warunków realizacji pomysłu, gdyż nie dysponowano urządzeniem do analizy obrazu.

W 1884 roku niemiecki eksperymentator Paul Nipkow skonstruował mechaniczne urządzenie (tzw. „tarcza Nipkowa") zbudowane z dwóch wirujących tarcz, z których pierwsza „skanowała" obraz i drogą przewodową przekazywała sygnał do tarczy odtwarzającej. Inaczej mówiąc, pierwsza tarcza była prymitywną kamerą telewizyjną, druga zaś - odbiornikiem telewizyjnym.

Właściwa telewizja elektroniczna, w odróżnieniu od innych wynalazków telekomunikacyjnych, nie ma jednego twórcy-konstruktora. Telewizja, jak wiadomo, to transmisja obrazów ruchomych. Zasadę przetwarzania światła w prąd elektryczny - podstawową dla faksu i telewizji - odkrył Anglik May w 1873 roku, co pozwoliło skonstruować fotokomórkę. Z kolei fizycy niemieccy Heinrich Hertz i Wilhelm Hall wachs odkryli (niezależnie) efekt fotelektryczny, czyli emisję elektronów pod wpływem światła. W początkach 1939 roku Polskie Radio (!) zbudowało dwa odbiorniki telewizyjne do celów technicznych oraz kilka przenośnych do rozmieszczenia na terenie Warszawy, dwa następne wykonał Państwowy Instytut Telekomunikacyjny w Warszawie, skorzystano również z telewizora produkcji Philipsa. W 1938 nadano film „Barbara Radziwiłłówna". Zbliżenia wychodziły dobrze, ale dalsze plany były niewidoczne. Program można było oglądać na 3 telewizorach rozrzuconych gdzieś w Warszawie. Do 1940 miała powstać pierwsza polska kamera, ale wojna te plany pokrzyżowała.