Skamander - grupa poetycka ukształtowana w Warszawie po roku 1918 a skupiona wokół miesięcznika „Skamander” (1920-1928, 1935-1939) oraz tygodnika „Wiadomości Literackie” (1924-1939) okres pierwszy: 1916-1919 wstępna faza formowania się grupy na terenie UW oraz czas. Pro Arte Et Studio , brak zespołowych wystąpień, członkowie: Lechoń, Tuwim Grydzewski, Iwaszkiewicz, Słonimski, Wierzyński, wydanie Wiosny Tuwima, otwarcie kawiarni pod Picandorem, W latach 1918-1919 ukazuja się poetyckie debiuty książkowe pięciu czołowych poetów Skamandra Skafandra fakt ten zostaje uznany za właściwy start grupy w momencie jej scalenia. Idee: aktywizm, urbanizm, poetyka codzienności, witalizm, antymodernizm. Cywilizacja, egalitaryzm, patronem grupy był Staff i Żeromski. okres drugi 1919-1928 pierwsze wystąpienie poetów pod nazwą „Grupy Skamandra” ( 6.12.1919) okres scalenia i właściwej działalności zespołowej, była to grupa antyprogramowa, zerwanie z mitologią posłannictwa narodowego i społecznej służby poezji, rewizja mitów narodowych, odrzucenie kanonu tematów wysokich, wprowadzenie mowy potocznej, współczesność, cywilizacja, koncepcja miasta, tłumu, zbiorowości, opozycja antyawangardowa i antymłodopolska około roku 1928 następuje ostateczne załamanie się modelu zbiorowego zarówno w zakresie działalności zespołowej jak i w zakresie poetyki - zakończenie fazy witalistyczno - optymistycznej okres trzeci 1928-1939 osłabienie więzi grupowej, pogłębiające się różnice światopoglądowe, oficjalne rozejście się Skamandrytów nastąpiło w czasie II wojny światowej po próbach konsolidacji grupy w emigracyjnych Wiadomościach Wiadomościach Paryżu a następnie w Londynie, zakończonych niepowodzeniem i zerwaniem Tuwiama i Słonimskiego z Wiadomościami, rozejściem się poetów na gruncie politycznym, literackim i towarzyskim. Pro Arte Et Studio - - miesięcznik młodzieży akademickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Po raz pierwszy ukazuje się w marcu 1916 roku. Redaktorem przez kilkanaście początkowych miesięcy jest Edward Boyé. Na początku pismo jest eklektyczne: estetyzujące i tradycjonalistyczne. Pomimo to już wtedy drukują tu Jan Lechoń i Julian Tuwim. Jednak już w 1917 roku (ma wtedy miejsce rewolucja pałacowa w redakcji) profil pisma lekko się zmienia, zwiększają się wpływy formującej się już wtedy grupy preskamandryckiej. W skład kierownictwa pisma wchodzą wtedy Mieczysław Grydzewski, Jan Lechoń, Władysław Zawistowski, Zdzisław Dytel i Zygmunt Karski. W piśmie dominują już dążenia, które później określą skamandrycki model poezji. Po burzy spowodowanej publikacją Wiosny Tuwima i dalszych zmianach w składzie redakcji (od listopada 1917 roku do marca 1918 roku) dominacja Skamandrytów jest zdecydowana. W styczniu 1919 roku czasopismo zmienia nazwę na Pro arte, a jego redaktorem naczelnym zostaje, aż do ostatniego numeru, który ukazał się we wrześniu
(…)
… - stanowiło ono ich trybunę, występując w opozycji do innych grup literackich tego okresu. Sytuacja uległa zmianie po 1935 roku, gdy znacznie szerzej zaczęto w piśmie przedstawiać twórczość nie uwzględnianych wcześniej artystów, np. Bolesława Leśmiana czy żagarystów. W "Skamandrze" publikowane były teksty krytycznoliterackie, eseistyka oraz recenzje - również z dziedziny teatru, sztuk plastycznych, muzyki i filmu. Po 1935 roku więcej miejsca poświęcano także tekstom historycznoliterackim i z teorii literatury (np. autorstwa Franciszka Siedleckiego i K. W. Zawodzińskiego). Pismo, mimo iż z nazwy miesięcznik poetycki, poświęcało sporo uwagi również prozie i dramatowi, drukowane w nim były np. we fragmentach Sklepy cynamonowe Brunona Schulza oraz Iwona, księżniczka Burgunda Witolda Gombrowicza. Publikowano…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)