To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
W. Dajczak. Notatka składa się z 4 stron.
2.2.1. Pozaprocesowa ochrona praw prywatnych: Pomoc własna pierwsza, pierwotna ochrona pozaprocesowa
wywodzi się z prawa talionu
dzieli się na defensywną i ofensywną vim vi repelle vicet ~ siłą godzi się odpierać siłę
granice obrony koniecznej:
adekwatność
celem musi być zapobieżenie bezprawnemu, bezpośredniemu i poważnemu atakowi
samopomoc ofensywna to inaczej prawo dżungli:
słabszemu trudno wygrać z silniejszym
nikt nie pełni dobrze funkcji sędziego we własnej sprawie ( nemo est iudex in propria causa )
nikt nie jest wiarygodnym świadkiem we własnej sprawie ( nullus idoneus testis in re sua intellegitur )
prowadzi do eskalacji przemocy
pod koniec republiki wprowadzono interdykt de vi armata stosowany przeciwko nabywającym posiadanie za pomocą siły zbrojnej lex Iulia de vi publica / privata ustawy karne ograniczające użycie siły w życiu publicznym i prywatnym (wydane za Oktawiana Augusta)
dekret Marka Aureliusza pozbawiał wierzytelności tych, którzy nie dochodzą jej na drodze sądowej Ugoda ( transactio ) nigdy nie stała się w prawie rzymskim osobną instytucją prawną
rozstrzygnięcie sporu między stronami na zasadzie wzajemnych ustępstw
pretor był zobowiązany ugodą stron
dopiero w cesarstwie powstała kontrola ugody stron, ponieważ mogło dojść do nadużyć ze względu na:
nierówność stron
charakter przyjętego zobowiązania
skutki tego zobowiązania
dopuszczalność ugody w danym typie sporu
pretor już w prawie przedklasycznym ustanowił w edykcie, że bez względu na ugodę infamia obejmuje winnych kradzieży, rabunku, zniewagi Kompromis ( compromissum, sąd polubowny) stosowane gdy strony chcąc zawrzeć ugodę, nie są zainteresowane angażowaniem w to aparatu państwowego, ale chcą uzyskać pomoc osoby trzeciej
jego istotę stanowi postanowienie oddania sporu do rozstrzygnięcia osobie trzeciej - prywatnej ( arbiter ex compromisso )
w prawie klasycznym wykonanie orzeczenia sądu polubownego strony gwarantowały wzajemnymi przysięgami lub stipulatio poenae w prawie justyniańskim ustalenie kompromisu przybiera formę pisemną lub oświadczenia do protokołu prowadzonego przez arbitra
jako, że arbiter był osobą prywatną istniało zagrożenie, że nie zechce wydać orzeczenia
już w czasach republiki sędzia prywatny nie mógł się uchylić od wyrokowania, wyjątkowo i tylko po złożeniu przysięgi, że sprawa jest dla niego niejasna
kluczową kwestią było zaufanie stron do arbitrów Pretorska ochrona pozaprocesowa In integrum restitutio
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)