To tylko jedna z 9 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Sfingolipidy Grupę ta tworzą zawierające fosfor lipidy (głównie sfingomielina) lecz zamiast glicerolu zawierające długołańcuchowy aminoalkohol, sfingozynę dołączoną dofosfocholiny, fosfoetanolaminy lub fosfoinozytolu poprzez grupę hydroksylową oraz kwas tłuszczowy poprzez wiązanie amidowe. Ta część sfingolipidu, która jest reprezentowana przez połączenie kwasu tłuszczowgo ze sfingozyną to ceramid . W sfingomielinie długołańcuchową zasadą jest sfingozyna i dihydrosfingozyna (u zwierząt) lub fitosfingozyna (u roślin). Co do kwasów tłuszczowych: Niemal 2/3 kwasów tłuszczowych sfingomieliny substancji szarej mózgu to kwas stearynowy, natomiast w substancji białej przeważają kwas lignocerynowy (C24:0) oraz kwas nerwonowy (C24:1). Najczęstrzym miejscem występowania sfingomielin jest mózg (do 10% całości fosfolipidów). Inne tkanki zawierają ich mniej. Godnym uwagi wyjątkiem są błony erytrocytów wołowych, gdzie sfingomielina stanowi niemal 50% wszystkich fosfolipidów. Sfingomieliny uważano jako bierny składnik błon biologicznych do chwili kiedy okazało się, że fosfolipazo-C podobne enzymy generują ze sfingomielin produkty zaangażowane w proces przekazywania sygnałów między komórkami. Sfingolipidowy analog PE – ceramidofosforyloatanolamina została wykazana u owadów oraz patogenowych grzybów. Posiada ona najczęściej di-OH pochodną sfingozyny oraz kwas erukowy (C22:1, n-9). Pośród sfingolipidów drożdży wykazano istotną obecność inozytolofosfoceramidu składającego się z fitosfingozyny, fosfoinozytolu oraz hydroksy kwasu C26. Glikolipidy Glikolipidy oparte na glicerolu Związki te zawierają najczęściej jedną, dwie lub trzy reszty cukrowe przyłaćzone glikozydowo do diacyloglicerolu. Najczęściej występują w roślinach wyższych, glonach oraz bakteriach gdzie są zlokalizowane w błonach związanych z aparatem fotosyntetycznym. W roślinach wyższych wykazano obecność dwóch głównych glikolipidów glicerolowych - MonoGalaktozylo DiacyloGlicerolu (MGDG) oraz - DiGalaktozylo Diacyloglicerolu (DGDG). Charakteryzują się wysoką zawartością kwasu linolenowego oraz innego kwasu trienowego (16:3, n-3) Reszty cukrowe mogą być różne; u bakterii wykazano n.p. reszty glukozowe oraz mannozowe występujące łącznie z resztami glukozowymi w różnych kombinacjach. Błony aparatu fotosyntetycznego roślin roślin wyższych, glonów i cjanobakterii zawierają większe ilości sulfolipidu pochodzącego z MGDG i zawierającego resztę siarczanową dołączoną do cukru – tzw. Sulfoquino diacyloglicerol (SQDG). Siarczany glikoglicerolipidów Są to wykazane w mózgu i plemnikach estry siarczanowe glikoglicero lipidy. Reszty kwasów tłuszczowych są najczęściej nasycone (C16 i C18).
(…)
… do kinazy białkowej C a aktywujące inne
kinazy białkowe.
- plakozydy, czyli lipidy zawierające ceramidy zawierające
pierścień cyklopropanowy oraz reszty izoprenoidowe dołaczone do
galaktozy.
Wykazane w morskich gąbkach wykazują silne działanie
immunosupresyjne w stosunku do limfocytów T.
B. Kwaśne glikosfingolipidy
Zawierają one sulfatydy (jedna grupa siarczanowa na jednej
reszcie cukrowej).
A także gangliozydy, najbardziej złożone reszty cukrowe,
wszystkie zawierające pochodną cukrową zwaną kwasem
sjalowym.
Najbardziej ważne gangliozydy obecne w tkance nerwowej
przedstawiono poniżej.
Notacja podana po prawej stronie została opracowana przez
Svennenholma w roku 1970 i znaczy:
G – gangliozyd, M – monosialo, D - disialo a T – trisialogangliozyd.
Cer – ceramid, Glc – glukoza, Gal – galaktoza, GalNAc…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)