To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Elementy klasy 1.
Elementy o przekrojach klasy 1. cechują się plastyczną nośnością przekroju zarówno na ściskanie, jak i na zginanie oraz mają zdolność do obrotu pozwalającą na redystrybucję momentów zginających, nadają się zatem do projektowania plastycznego w pełnym zakresie. Elementy te powinny być stosowane przede wszystkim w konstrukcjach statycznie niewyznaczalnych, w których można w większym stopniu wykorzystać materiał wskutek redystrybucji momentów.
W obliczeniach statycznych elementów klasy 1. należy posłużyć się globalną analizą plastyczną. Można ją stosować tylko wtedy, gdy konstrukcja w miejscach potencjalnych przegubów plastycznych ma wystarczającą zdolność do obrotu w elementach lub węzłach. Jeśli przegub plastyczny występuje w elemencie, to jego przekrój powinien być bisymetryczny lub monosymetrycz-ny. Wymagania konstrukcyjne dotyczące strefy przegubu plastycznego są sprecyzowane w pkt 5.6 normy [51]. Jeśli przegub plastyczny występuje w strefie węzła, to jego odpowiednią zdolność do obrotu można zapewnić na podstawie PN-EN 1993-1-8 [54]. Można także wzmocnić węzeł tak, aby przegub powstał w przywęzłowym przekroju elementu.
Globalna analiza plastyczna pozwala uwzględniać nieliniowe właściwości materiału przy obliczaniu skutków oddziaływań w układzie konstrukcyjnym. Do tego celu w pkt 5,4.3 [51] zaproponowano zastosowanie jednej z wymienionych metod:
analiza sprężysto-plastyczna, w której kolejne przekroje lub węzły osiągające nośność plastyczną traktuje się jak przeguby plastyczne,
nieliniowa analiza plastyczna, w której uwzględnia się rozwój stref plastycznych w elementach,
analiza sztywno-plastyczna, w której abstrahuje się od odkształceń sprężystych, traktując poszczególne części między przegubami jako sztywne.
Stosowanie pierwszych dwóch metod wymaga odpowiedniego oprogramowania. Do obliczania belek i ram można posłużyć się trzecią metodą.
Korzyści z wykorzystania przegubów plastycznych są znaczne, szczególnie w belkach lub ramach statycznie niewyznaczalnych. Doprowadzenie do wystąpienia w takich konstrukcjach przegubu plastycznego obniża o 1 stopień statyczną niewyznaczalność ustroju, z równoczesnym zachowaniem nośności plastycznej w przegubie o wielkości Mpi = Wpify. Pozwala to na zwiększenie obciążenia do wartości wywołującej pojawienie się kolejnego przegubu plastycznego. Stan graniczny ustroju n-krotnie statycznie niewyznaczalnego zostanie osiągnięty, gdy wystąpi n + 1 przegubów. Wówczas ustrój zmieni się w mechanizm, osiągając nośność graniczną z uwzględnieniem rezerwy plastycznej. W celu dokładniejszego poznania zagadnień związanych ze stosowaniem teorii plastyczności można sięgnąć do prac [2, 7, 61].
(…)
… możliwych kinematycznie mechanizmów zniszczenia i na porównaniu dla każdego z nich pracy sił zewnętrznych na odpowiadających im przemieszczeniach z pracą sił przekrojowych na odpowiadających im przemieszczeniach. Z uzyskanego w ten sposób zbioru obciążeń granicznych poszczególnych mechanizmów najmniejsze obciążenie jest obciążeniem granicznym. Zastosowanie obu metod ilustrują przykłady.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)