To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Płatwie ciągłe
W projektowaniu płatwi ciągłych, o lokalnie wzmocnionym przekroju, wykorzystuje się znaną od dawna regułę statyki, że przekrój o większym momencie bezwładności (w układzie statycznie niewyznaczalnym) przejmuje większe momenty zginające niż przekroje o mniejszej sztywności. Następuje więc redystrybucja sił wewnętrznych i momenty zginające nad podporami pośrednimi (w przekrojach lokalnie wzmocnionych) są większe od tychże w ustroju o stałym przekroju poprzecznym na swej długości. Dzięki zastosowanemu zabiegowi konstrukcyjnemu uzyskuje się zmianę schematu statycznego ustroju (z belki jed-noprzęsłowej w wieloprzęsłową), korzystniejszą redystrybucję sił wewnętrznych w ustroju statycznie niewyznaczalnym o zmiennej sztywności, a także zwiększoną nośność przekrojów w strefach największych wytężeń. Przęsło skrajne w omawianym rozwiązaniu wymaga również wzmocnienia. Szczegół połączenia zdwojonych płatwi zetowych pokazano na rys. 4.5.
Konstruowanie płatwi ciągłych z kształtowników zdwojonych na podporach wiąże się ze zmniejszonym zużyciem materiału, przy jednoczesnym małym nakładzie robocizny warsztatowej i montażowej. Śruby łączące kształtowniki na długości zakładu można traktować jako montażowe (bez obliczeń), gdyż występujące w nich siły rozwarstwiające od pionowej składowej obciążenia są niewielkie.
Płatwie dwuprzęsłowe według rys. 4.3f powinny być rozstawione w sposób naprzemienny (styki dźwigarów należy rozmieszczać mijankowo). Ten zabieg konstrukcyjny ma na celu możliwie równomierne przekazywanie obciążeń z płatwi na rygle dachowe (gdyż reakcja podpory pośredniej belki dwuprzęsłowej jest o 66,6% większa od reakcji podpór skrajnych). W takiej sytuacji w co drugim polu skrajnym należy dać wzmocnioną belkę jednoprzęsłową łub uciąglić ją z sąsiednią belką dwuprzęsłową w ustrój trójprzęsłowy.
Płatwie ciągłe (rys. 4.3b) zabezpieczone przed zwichrzeniem wykonane z dwu-teowników walcowanych o przekroju klasy 1. należy projektować z uwzględnieniem plastycznej redystrybucji momentów zginających w ustroju (oraz nośności plastycznej ich przekroju poprzecznego). Analiza plastyczna konstrukcji pozwala uzyskać istotne oszczędności materiałowe.
Współczynniki G\ podane w tabl. 4.1 można stosować także, gdy rozpiętość i obciążenia przęseł różnią się , nie więcej niż o 10% (do obliczenia momentu podporowego przyjmuje się wartości średnie rozpiętości i obciążeń przyległych przęseł). W PN-90/B-03200 [98] omówiono także sposób obliczania belek o liczbie przęseł większej niż 5.
Płatwie z kształtowników giętych na zimno z cienkich blach najczęściej mają przekroje klas 3. lub 4. W takich ustrojach siły wewnętrzne należy wyznaczać w sprężystym zakresie wytężenia materiału płatwi (według analizy sprężystej). Do określenia momentów zginających w płatwiach o schematach belek ciągłych wykorzystuje się wówczas np. tablice Winklera [15].
(…)
… ciągłych wykorzystuje się wówczas np. tablice Winklera [15].
Na terenach szkód górniczych, ze względu na nierównomierne osiadanie podpór, zaleca się projektować płatwie jednoprzęsłowe bądź ciągłe z przegubami o schemacie jak na rys. 4.3g. Trzeba jednak zaznaczyć, iż takie ustroje, zwłaszcza przy małym ciężarze własnym, są zbyt wiotkie. Z tych też względów płatwie z przegubami należy stosować…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)