Apologeci greccy Doktrynalne opracowanie religii chrześcijańskiej rozpoczyna się z „pisarzami kościelnymi”, a szczególnie z tymi spośród nich, których tradycja każe nazywać „Ojcami Kościoła”. Ojcem Kościoła jest pisarz kościelny, którego dzieła i osoba wykazują cztery następujące cechy: doktrynalną ortodoksję , świętość życia , aprobatę Kościoła , starożytność (II i III wiek). Wczesnych Ojców Kościoła nazywa się „Ojcami apostolskimi”, gdyż pretendowali oni do roli bezpośrednich lub pośrednich uczniów apostołów. Jest to powód, dla którego w pismach Ojców apostolskich znajduje się niewiele więcej spekulacji, aniżeli było w pismach kanonicznych.
Teologia chrześcijańska i filozofia chrześcijańska zaczęły się z całą pewnością wraz z generacją apologetów - pierwszych Ojców Kościoła, którzy pisali apologie w obronie religii chrześcijańskiej. „Apologia” była, technicznie rzecz biorąc, oświadczeniem składanym przed sędzią w imieniu oskarżonego. Większość tego rodzaju pism sprowadzała się do próby uzyskania od pogańskich władców oficjalnego uznania praw chrześcijan do publicznego praktykowania ich religii . Apologeci nie uchylali się też od zbijania głównych zarzutów wysuwanych wobec chrześcijaństwa. Należy pamiętać, że apologie nie miały być całościowymi wykładami wiary chrześcijańskiej.
Arystydes (II wiek) i Kwadratus (I/II wiek) Pierwsze dwie apologie chrześcijańskie były napisane w języku greckim około roku 140. Autorem pierwszej był Marcjan Arystydes , który stwierdzał wyższość wiary chrześcijańskiej nad filozofią na dwóch podstawach: wiara dała ludziom jednocześnie ideę Boga oraz doskonalsze zasady ludzkiego postępowania . „Apologia” Arystydesa skierowana była do cesarza Antonina Piusa. Przytoczone za istnieniem Boga argumenty zaczerpnięte są z celowości i porządku w świecie oraz z faktu ruchu. Drugą najstarszą apologią, której tekst zaginął, była apologia Kwadratusa . Kwadratus opisuje nową społeczność chrześcijan - ludzi, którzy żyją na świecie, nie należąc do świata. Mieszkają na Ziemi, ale ich miejsce jest w niebie. Pomimo to, chrześcijanie dalecy są od obojętności względem świata doczesnego - rozrzuceni są po nim na podobieństwo duszy obecnej w ciele, kochającej ciało, ale przez ciało znienawidzonej.
Justyn Męczennik (II wiek) Justyn (Flawiusz Justynus) był człowiekiem z kręgu kultury greckiej, który w pierwszej połowie II wieku nawrócił się na chrześcijaństwo. Było dla niego oczywiste, że „filozofowie każdą rozprawę skierowują na temat Boga” i że „naprawdę obowiązkiem filozofa jest badanie Boskości”. W młodości żywił nadzieję, że filozofowie doprowadzą go do Boga. Został uczniem pewnego platonika, ale wstrząs, jakim było dla niego pojęcie doktryn zawartych w Piśmie Świętym, spowodował przejście Justyna na chrześcijaństwo (pomimo to, miał życzliwy stosunek wobec Platona neoplatonizmu). Justyn uznał, że tylko w taki sposób i dla tego powodu jest filozofem.
(…)
… to być odpowiedź na oskarżenia o ateizm (odmowę oddawania czci państwowym bogom cesarstwa), kanibalizm i praktyki kazirodcze. Najdłużej rozwodzi się filozof nad zarzutem pierwszym, dowodząc monoteizmu chrześcijańskiego.
Stanowisko Atenagorasa jest bardzo umiarkowane - nie wywodzi, jak Tacjan, filozofii greckiej ze Starego Testamentu, nie zajmuje się, jak Justyn, filozofami spoza kręgu chrześcijańskiego. Zauważa po prostu w pewnej ilości zagadnień faktyczną zgodność pomiędzy tym, czego uczy filozofia, a tym, co stwierdza chrześcijańskie objawienie. Dowodząc monoteizmu Platona, Arystotelesa i stoików, pyta, dlaczego monoteizm chrześcijański uznawany jest za przestępstwo. Jednocześnie podkreśla, że greckie formy monoteizmu były tylko rodzajem „przypuszczenia” spowodowanego „sympatią”, jaka łączyła ich dusze z boskim…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)