) z wykładu, który prowadzi prof. dr hab. Grzegorz Przebinda na UJ w Krakowie. Tematem wykładu jest Wielka Wojna Ojczyźniana w 1812 r. w Rosji - schyłek epoki napoleońskiej. W treści notatki można spotkać się z następującymi zagadnieniami i postaciami historycznymi: przekroczenie Niemnu, 24 czerwca 1812, skład etniczny wojsk Napoleona, Michaił Barclay de Tolly, Piotr Iwanowicz Bagration, Aleksander Tormasow, Michaił Kutuzow, 22 lipca 1812, Denis Dawidow, Możajsk, Łuck, Wołyń, 26 sierpnia 1812, bitwa pod Borodino, Bitwa pod Możajskiem, 2 września 1812 roku, pożar Moskwy, car Aleksander I, Napoleon Bonaparte, gen. Roztop, Tarutino, Smoleńsk, Berezyna, Borysów, Połock, Studzienka, Wilno, Księstwo Warszawskie, Prusy, Rosja, Francja, 28 lutego 1813 roku, umowa w Kaliszu, bitwa pod Bolesławcem, zawierzenie broni 4 czerwca 1813 roku, Paszowice, ucieczka z Elby, Stanisław August Poniatowski, Waterloo, Fryderyk Karol Nesselrode, Adam Jerzy Czartoryski, Kongres Wiedeński, od października 1814 roku do czerwca 1815.
Wielka Wojna Ojczyźniana 1812
Napoleon nie miał zamiaru podbić Rosji, chciał jedynie zmusić ją do ponownego przystąpienia do blokady kontynentalnej. Gdyby chciał podbić Rosję to uderzyłby na Petersburg (stolica), a nie na Moskwę, z której właściwie nikt go specjalnie nie wyganiał. 24 czerwca 1812 roku armia francuska licząca około 650 tys. żołnierzy przekroczyła Niemen. Wojska Napoleona były bardzo zróżnicowana pod względem etnicznym. Znajdowali się tam m.in. Włosi, Prusacy (Sasowie, Bawarczycy), Francuzi, Hiszpanie i Polacy. Oprócz Polaków, którzy w konflikcie Francji z Rosją widzieli szansę na odzyskanie niepodległości, żołnierze innych narodowości służyli tam niechętnie. Armia Napoleona miała kilka tysięcy koni oraz wieli tabor, co stanowczo utrudniało przeprawę, gdyż drogi w Rosji były w zasadzie nieprzejezdne, a przede wszystkim strasznie kurzyste. Po stronie rosyjskiej było ponad 200 tys. Wojska, które zostało podzielone na 3 armie. Pierwsza z nich była największa (ok. 100 tys.), dowódcą był Bacrlay de Tolli, druga liczyła już tylko 40 tys., a jej dowódcą był Bagration, trzecia armia była traktowana jako rezerwowa (dowódcą był gen Thomasow) i stacjonowała w Łucku na Wołyniu. Głównym twórcą strategii obrony Rosji był Barclay de Tolli, a nie jak niesłusznie się przyjmuje Kutuzow. To de Tolii wymyślił technikę cofania się. Bagration oskarżał de Tolliego o tchórzostwo, wybuchnął między nimi konflikt, z powodu którego doszło później do zmiany dowódcy pierwszej armii (na Kutuzowa). 22 lipca 1812 obie rosyjskie armie i południowa Bagrationa połączyły się pod Smoleńskiem. Francuzi dotarli tam już mocno przetrzebieni (ok. 200 tys.). Właśnie pod Smoleńskiem doszło do pierwszej dużej bitwy, podczas której Franzuzi ponieśli straty w ogromnej ilości żołnierzy. To wówczas też wojna nabrała charakteru ogólnonarodowego, zaczęła rozwijać się partyzantka. Jednym z dowódców takiego chłopskiego oddziału był poeta Denis Dawidow słynący z niesamowitej karności i surowości. Rosjanie stosowali technikę spalonej ziemi, dlatego opuszczane przez nich wsie były zazwyczaj zrównywane z ziemią (aby wróg nie mógł tam znaleźć pożywienia i schronienia). Rosyjska opinia publiczna posądzała de Tolliego o tchórzostwo. Gdy Francuzi wkroczyli do Smoleńska car odwołał go z funkcji głównodowodzącego i mianował nim Kutuzowa. Ten jednak nie zmienił taktyki, cały czas się wycofywał, w wyniku czego Rosjanie doszli do Możajska. 26 sierpnia 1812 roku miała miejsce kolejna bit
(…)
…. 28 lutego 1813 roku w kwaterze Aleksandra I podpisano umowę w Kaliszu pomiędzy Prusami i Rosją. Na mocy tej umowy Prusy wypowiedziały Francji wojnę. Decydującym rokiem był 1813, kiedy walki toczyły się w Saksonii. Podczas tych potyczek w Bolesławcu na Dolnym Śląsku zmarł Kutuzow (śmiercią naturalną), dowództwo ponownie objął de Tolii. Przeciwko Francuzom wystąpiły zjednoczone siły rosyjsko - pruskie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)