To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Izobary
Na podstawie pomiarów ciśnienia w różnych stacjach, które położone są na różnych stacjach wykreśla się izobary-linie łączące na mapie punkty o identycznych wartościach ciśnienia atm., zredukowane do poziomu morza (około 7hPa na każde 100 metrów różnicy wysokości). Układ izobar wokół punktu o najniższym ciśnieniu nazywamy niżem albo cyklonem, a wokół punktu o najwyższym ciśnieniu-wyżem. W wyżu ciśnienie zmniejsza się od środka ku dołowi w niżu-wzrasta w miarę oddalania się od centrum.
Izobary i układy baryczne naniesione na mapę wartości ciśnienia, zredukowanego do poziomu morza łączymy krzywi tak, aby przechodziły one przez punkt o jednakowym ciśnieniu atmosferycznym. Krzywe te noszą nazwę izobar. Przebieg izobar pozwala na zorientowanie się w charakterze pola barometrycznego. Zamknięty układ izobar, w którym wartości maleją od zewnątrz ku środkowi nazywamy niżem barometrycznym. Natomiast, gdy ciśnienie maleje od środka ku peryferiom nazywamy wyżem barometrycznym.
Gradient barometryczny -różnica ciśnienia w kierunku poziomym po linii prostopadłej do izobar na odległość 111km (srednia długość stopnia na południku). Prędkość ruch powietrza wynika z wielkości gradientu ciśnienia lecz kierunki wiatrow gradientowych SA odchylone od lini prostej z powodu dzialania sily Coriolisa.
Niż baryczny - układ baryczny, w którego środku z znajduje się niż. Jeśli izobara niskiego ciśnienia tworzy zamkniętoą pętlę, układ taki nazywa się cyklonem, a jego centrum o najniższym ciśnieniu - okiem cyklonu.
Wyż baryczny - układ baryczny, w którego środku zalega wyż. Jeśli izobara wysokiego ciśnienia tworzy zamkniętą pętlę, taki układ nazywa się antycyklonem. Rodzaje i powstawanie układów barycznych
Układy baryczne, obszary obniżonego i podwyższonego ciśnienia występujące w atmosferze. Podstawowymi układami barycznymi są niże (powietrze przemieszcza się do środka układu - konwergencja) i wyże (powietrze przemieszcza się od środka układu ku jego peryferiom - dywergencja) atmosferyczne. Oprócz nich wyróżnia się jeszcze: 1) zatokę niskiego ciśnienia, która stanowi peryferyjną część niżu, charakteryzującą się wydłużonymi izobarami w kształcie litery V, wcinającymi się w obszar wyższego ciśnienia. 2) klin wysokiego ciśnienia, analogiczny do zatoki niskiego ciśnienia układu barycznego, z tym, że stanowi peryferyjną część wyżu, wcinającą się w układ niskiego ciśnienia. 3) wał baryczny (grzbiet baryczny), wydłużony obszar podwyższonego ciśnienia pomiędzy dwoma niżami. 4) bruzdę baryczną, wydłużony obszar obniżonego ciśnienia pomiędzy dwoma wyżami. 5) siodło baryczne, obszar pomiędzy dwoma niżami (lub zatokami niskiego ciśnienia) i dwoma wyżami (lub klinami wysokiego ciśnienia) ułożonymi na krzyż.
(…)
…, osiągając maksymalną wartość w centrum tego obszaru (centrum wyżu). Na mapie synoptycznej wyż baryczny przedstawia się za pomocą zamkniętych izobar z rosnącymi wartościami ciśnienia do centrum wyżu. Cyrkulacja powietrza wyżu barycznego ma charakter antycyklonalny. Na obszarze wyżu występują ruchy skierowane ku dołowi od środka wyznaczonego przez izobary układu we wszystkich kierunkach. Podczas przemieszczania powietrza z obszaru wysokiego ciśnienia do powierzchni ziemi następuje sprężanie i w konsekwencji wzrost temp spowodowany ogrzewaniem adiabatycznym. Wzrasta wówczas niedosyt wilgotności, zmniejsza się wilgotność względna i obniża punkt rosy. Nie ma warunków do kondensacji pary wodnej. W wyżu mamy do czynienia z dużym przychodem energii słonecznej w dzień silnym wypromieniowaniem długofalowym…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)