To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Wycofanie Francji ze struktury militarnej NATO (1966)
Po sukcesie w Luksemburgu de Gaulle spowodował najbardziej radykalny wyłom w powojennej polityce Zachodu. Na konferencji prasowej 21 03 1966r oświadczył, że nie widzi potrzeby dalszego utrzymywania protektoratu amerykańskiego w Europie „pod przykrywką NATO". W rozesłanej następnie nocie dyplomatycznej zawiadomił członków NATO, że Francja wycofuje wszystkie siły zbrojne z jego systemu wojskowego. Zażądał zarazem opuszczenia terytorium Francji przez Kwaterę Główną NATO do dnia 31 03 1967r.
Decyzja de Gaulle'a o wycofaniu Francji ze struktury militarnej NATO dojrzewała przez kilka lat. Jak wspomina on na kartach Pamiętników nadziei, już 14 września 1958 roku w memorandum skierowanym do prezydenta USA i premiera Wielkiej Brytanii zwrócił uwagę, że - wobec ponoszenia światowej odpowiedzialności - Francja powinna bezpośrednio uczestniczyć w politycznych i strategicznych decyzjach sojuszu. „Udział Francji - dowodził de Gaulle -w tym kierownictwie na najwyższym szczeblu jest tym bardziej wskazany, że uzbrojenie atomowe w bardzo niedalekiej przyszłości przestanie być monopolem Anglosasów, gdyż i my je sobie wytworzymy. Proponuję zatem, by odtąd kierownictwo sojuszu sprawowane było przez trzy, a nie tylko przez dwa mocarstwa. W przeciwnym razie Francja od tej pory nie będzie brała udziału w żadnym rozwinięciu sił NATO".
Już w marcu 1959 roku Francja wycofała swoją flotę śródziemnomorską spod dowództwa NATO, uzasadniając to swoimi żywotnymi interesami w Afryce północnej oraz sprawowaniem dowództwa nad nią przez admirała brytyjskiego. Krok ten zapoczątkował uwalnianie się Francji od więzów atlantyckich przy zachowaniu ograniczonej współpracy ze Stanami Zjednoczonymi i Wielką Brytanią. W lipcu 1959 roku władze francuskie zabroniły amerykańskim siłom zbrojnym sprowadzania do Francji bomb atomowych oraz instalowania na terytorium francuskim środków ich przenoszenia (wyrzutni rakietowych), dopóki Francja nie uzyska prawa współdecydowania o użyciu znajdującej się na jej terenie broni jądrowej. Decyzje prezydenta de Gaulle'a doprowadziły do przeniesienia poza Francję 200 amerykańskich bombowców strategicznych i przywróciły kontrolę władz francuskich wszystkich samolotów przelatujących nad ich terytorium.
W wystąpieniu do korpusu oficerskiego we wrześniu 1959 roku gen. de Gaulle zaprezentował konieczność tworzenia narodowej siły uderzeniowej i samodzielnej polityki obronnej V Republiki Francuskiej. Postanowił również doprowadzić do rozwijania własnych rozwiązań w toczącej się wówczas debacie rozbrojeniowej, bo od 1960 roku Francja dysponowała już własną bronią atomową i nie chciała jej podporządkowywać NATO, usiłowała ograniczać rywalizację nuklearną Stanów Zjednoczonych i Związku Radzieckiego. W 1963 roku Francuzi wycofali flotę atlantycką spod dowództwa NATO. Nie przystąpili również do zawartego w 1963 roku przez USA, WB i ZSRR układu moskiewskiego o zakazie prób z bronią nuklearną w atmosferze, w przestrzeni kosmicznej i pod wodą. W maju 1965 roku władze francuskie ogłosiły, że nie wezmą udziału we wspólnych manewrach na terenie RFN ze względu na zasadniczo różne koncepcie strategiczne ich i NATO.
(…)
… obecność sojuszniczych jednostek wojskowych, bądź przez wykorzystanie jej obszaru powietrznego oraz nie brać udziału w „zintegrowanym" dowództwie i nie oddawać swych sił zbrojnych do dyspozycji NATO". Wkrótce potem rząd francuski ogłosił, że z dniem l 07 1966r francuskie siły zbrojne przestaną podlegać naczelnemu dowódcy sił NATO w Europie. W ślad za tym Francja doprowadziła do przeniesienia Kwatery…
…, Willy Brandt i Helmut Schmidt. Nastąpiło to po utworzeniu w 1966 roku rządu „wielkiej koalicji", złożonego z CDU/CSU i SPD. Niemieccy politycy wysunęli wówczas nowe zasady kształtowania ładu politycznego w Europie, nie rezygnując z dalszego utrzymywania więzów atlantyckich. Większe różnice stanowisk występowały w sprawach nowej polityki wschodniej realizowanej głównie przez kanclerza Brandta…
… zanikać obawy małych państw bloku wschodniego przed groźbami niemieckiego odwetu.
Koalicja rządząca wówczas w RFN wysuwała bardziej umiarkowane cele. Odcinała się od forsowania rozwiązań ponadpaństwowych w latach kryzysu integracji (1965-8), bo trudności z reguły utrudniały eksponowanie takich celów. W tym czasie władze zachodnio-niemieckie zaczęły dążyć do kształtowania rozwiązań europejskich…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)