System ram z płaskimi tężnikami pionowymi
Przy stosowaniu ram płaskich w budynkach wyższych od 10 do 12 kondygnacji należy, ze względów ekonomicznych, wprowadzić dodatkowe pionowe tężniki. Ramowe układy pozwalają na wykorzystanie całej przestrzeni między słupami, dlatego stosuje się je tam, gdzie jest to niezbędne, jednocześnie dając na innych piętrach układy kratowe. Otrzymuje się wówczas mieszany układ kratowo-ramowy.
Jeżeli ze względu na użytkowanie budynku można wykonać pełne ściany poprzeczne (np. w hotelach), zamiast tężników kratowych między słupami można dać ścianki żelbetowe grubości 80÷100 mm, połączone z obetonowanymi słupami. Zbrojenie ścianek w postaci siatki spawa się ze słupami i ryglami. W takim rozwiązaniu przyjmuje się, że przy obciążeniu pionowym współpracuje słup stalowy z częścią ścianki żelbetowej lub z całą ścianką, zależnie od rozstawu słupów. Parcie wiatru przejmuje belka elbetowa, której środnikiem jest ścianka żelbetowa, a pasami słupy.
Przy wymiarowaniu słupów należy uwzględnić dwie fazy, pierwszą, gdy nie ma ścianki i całe obciążenie przejmują słupy stalowe, i drugą, gdy stal współpracuje z betonem. Tężniki kratowe mogą być również zastąpione ścianką pełną, stalową. Tworzy się wówczas jakby blachownica ustawiona pionowo. Takie rozwiązania były zastosowane w niektórych stężeniach przy budowie Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie.
Początkowo traktowano konstrukcję ram oraz tężników jako oddzielne, niezależne układy, przy czym zakładano, że tylko tężniki przenoszą siły poziome. Przy uwzględnieniu współpracy obu układów uzyskuje się siły wewnętrzne i poziome przemieszczenia obliczeniowe budynku dużo mniejsze, co prowadzi do oszczędności materiału.
Przeprowadzone badania wykazały, że w układzie złożonym większość sił poziomych w części górnej przejmuje rama, natomiast w części dolnej — kratownica.
Układy ramowe współpracujące z tężnikami kratowymi lub ścianami są właściwe dla budynków wysokości 20÷40 kondygnacji.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)