Dr. Hab. Maria Bijak – Kaszuba
Międzynarodowa integracja gospodarcza
Wykład VIII – Swoboda świadczenia usług finansowych
Swoboda obrotu usługowego w skali międzynarodowej odnosi się do czterech sposób świadczenia usług wyodrębnionych
przez WTO:
a) transgraniczne świadczenie usług. Usługodawca i usługobiorca rezydują w różnych krajach, a odległość nie ma
znaczenia dla świadczenia usługi
b) konsumpcja usług za granicą
c) przemierzenie się osób fizycznych za granicą w celu wykonania usługi np. na polski hydraulik we Francji
d) obecność handlowa firmy usługowej na terenie innego kraju, w którym będzie świadczona usługa
Traktatowy zakaz ograniczania swobodnego świadczenia usług na terenie Unii Europejskiej długo nie mógł doczekać się
realizacji. Złożyło się na to kilka przyczyn:
poziom rozwoju sektora usługowego oraz znaczenie tego sektora w gospodarce były w przeszłości zdecydowanie
niższe niż obecnie
działalność usługowa jest integralnie związana z przepływem osób i kapitału, a zatem najpierw trzeba było
zliberalizować te właśnie przepływy.
bariery w handlu usługami są trudniej identyfikowalne niż bariery w obrotach towarowych, ponieważ nie mają
charakteru przeszkód granicznych, lecz wynikają ze zróżnicowania wewnętrznych, narodowych przepisów,
dotyczących samych usług i świadczących je podmiotów.
Wprowadzenie swobody świadczenia usług na rynku europejskim:
Sposoby wprowadzania swobody świadczenia usług na obszarze Unii Europejskiej:
przez harmonizację krajowych przepisów dotyczących rynków usługowych
przez stosowanie zasady kraju pochodzenia.
Harmonizacja polega na ujednolicaniu standardów świadczenia usług oraz odnośnych przepisów prawnych i
administracyjnych państw członkowskich. Ujednolicone przepisy zawarte SA w dyrektywach.
Zasada kraju pochodzenia nakłada na państwo, w którym ma być świadczona usługa, obowiązek umożliwienia swobodnego
jej świadczenia przez dostawców z innych państw członkowskich.
Ustawowe wprowadzenie obowiązku przestrzegania zasady kraju pochodzenia Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady
z roku 2006. Wprowadza ona ogólne przepisy ułatwiające korzystanie ze swobody przedsiębiorczości oraz swobodnego
przepływu usług, przy zapewnieniu wysokiego poziomu jakości usług. (Termin wdrożenia Dyrektywy do prawa narodowego
państw członkowskich: do końca roku 2009). W przypadku usług, w których świadczenie wymaga rozległej infrastruktury, np.
drogowej, kolejowej, łączności, sieci elektrycznej czy gazociągowej, problem polega na oddzielaniu świadczenia usług od
utrzymywania niezbędnej infrastruktury. Inny podmiot może posiadać infrastrukturę, a inny świadczyć usługi w oparciu o tę
infrastrukturę. W stosunkach między właścicielami infrastruktury a usługodawcami obowiązuje zasada dostępu stron trzecich
(third party Access – TPA). Zgodnie z tą zasadą, wszystkie podmioty (krajowe i zagraniczne) świadczące usługi powinny mieć
zagwarantowane jednolite warunki korzystania z istniejącej infrastruktury, a konsumenci powinni mieć prawo do wyboru
dostawcy usługi, niezależnie od tego, kto jest właścicielem odnogi sieci infrastruktury, docierającej do konsumenta.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)