Giddens - władza jest niezbywalnym aspektem podmiotowego działania, jest zdolnością do dokonania przekształceń, interweniowania w porządek świata. Jest realizowana przez kompetentne, świadome i celowe działania jednostek choć nie w pełni uświadamiają one sobie konsekwencje swoich działań. Działania te są możliwe dzięki wykorzystaniu istniejących struktur, a zarazem umacniają ich istnienie
T.Parsons - władza to zdolność do uzyskiwania celów nie przez jednostki, ale przez instytucje i grupy na rzecz systemu. Jest to zgeneralizowana zdolność mobilizowania zasobów społecznych dla osiągnięcia zbiorowych celów systemu. Dla Parsonsa podsystemem osiągania celu jest system polityki, w skład którego wchodzą różne instytucje i organizacje i którego zadaniem jest „produkować władzę” na użytek każdego systemu społecznego.
Wg Parsons a efektywne sprawowanie władzy dokonuje się poprzez internalizację ogólnych norm, wytworzenie poczucia solidarności i lojalności.
Wg Giddensa akceptacja podporządkowania się służbowej hierarchii w obrębie organizacji wzmacniana jest przez przekonanie, że organizacja jest kierowana sprawnie i decyzje są podejmowane prawomocnie i zgodnie z obowiązującymi wszystkich normami.
Wg Habermasa władza umożliwia wywieranie wpływu na decyzje innych uczestników interakcji bez odwoływania się do celów, wartości i świadomości jednostek - tworzy złożone sieci zależności, których nikt nie musi rozumieć i być za nie odpowiedzialnym.
Władza zazwyczaj jest analizowana na gruncie konfliktów społecznych. Można wyróżnić 3 typy konfliktów z które w różny sposób określają charakter „władzy nad”
konflikt w sensie behawioralnym czyli otwarte zachowania, działania czy stosunki współzawodnictwa, walki, rewolucji
konflikt w sensie subiektywnym, a więc odczucie konfliktu, pewien stan świadomości indywidualnej bądź społecznej, zawierający np.: poczucie krzywdy czy wrogości
konflikt w postaci obiektywnej sprzeczności interesów
Tym trzem typom Konfliktów odpowiadają trzy wymiary władzy:
Pierwszy wymiar - rozwiązywanie otwartych behawioralnych konfliktów
„A ma władzę nad B w tym stopniu w jakim może spowodować, by B uczynił to, czego w innym wypadku by nie uczynił”
Pierwsza postać takiej władzy to użycie siły. Radykalnie ogranicza ona możliwość podejmowania wyborów przez jednostkę podległą. Decyzje podejmuje A i narzuca je siłą B, bez względu na jego preferencje i świadomość.
Druga postać to stosowanie przymusu. Polega ona na tym, że ostatecznie decyzję podejmuje w pełni świadomie B. Podporządkowuje się jednak decyzjom A z obawy przed zastosowaniem określonych sankcji, które byłyby dla niego bardzo dotkliwe, pozbawiając wartości cenniejszej od tej uzyskanej w przypadku niepodporządkowania się.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)