PROBLEMY DIAGNOZY I TYPOLOGII ZABURZEŃ W ZACHOWANIU SPIS TREŚCI OGÓLNE ZASADY I FUNKCJE DIAGNOZY ZABURZEŃ W ZACHOWANIU DIAGNOZA ZABURZEŃ W ZACHOWANIU NIEDOSTOSOWANIA SPOŁECZNEGO MŁODZIEŻY W KONTEKŚCIE BADAŃ PEDAGOGICZNYCH OBSERWACJA W ŚRODOWISKU SZKOLNYM JAKO PODSTAWA DIAGNOZY NARZĘDZIA OBSERWACJI: ARKUSZ OBSERWACYJNY T.M. ACHENBACHA PRAKTYCZNE ZASTOSOWANIE TRF I JEGO PROBLEMÓW PROBLEMY W TYPOLOGII ZABURZEŃ W ZACHOWANIU-NIEDOSTOSOWANIA SPOŁECZNEGO TYPOLOGIE NIEDOSTOSOWANIA SPOŁECZNE GO W POLSKIEJ LITERATURZE PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNEJ TYPOLOGIA D.H. STOTT'A ZACHOWANIA ANTYSPOŁECZNE - KLASYFIKACJE PSYCHIATRYCZNE ZACHOWANIA INTERNALIZACYJNE I EKSTERNALIZACYJNE JAKO TYPY ZABURZEŃ W ZACHOWANIU - KLASYFIKACJA T.M. ACHENBA CHA SYMPTOMY SKALI „WYCOFANIE” SYMPTOMY SKALI „DEPRESJA” SYMPTOMY SKALI VII „ZACHOWANIA PRZESTĘPCZE” SYMPTOMY SKALI VIII „ZACHOWANIA AGRESYWNE” DEFICYTY UWAGI I HIPERAKTYWNOŚĆ A ZACHOWANIA ANTYSPOŁECZNE Niniejsze opracowanie powstało w oparciu o książkę Bronisława Urbana pt. „Zaburzenia w zachowaniu i przestępczość młodzieży” OGÓLNE ZASADY I FUNKCJE DIAGNOZY ZABURZEŃ W ZACHOWANIU Diagnozowanie zmierzające do oceny rozmiarów zaburzeń- niedostosowania i określenia jego rodzajów prowadzi do rozszerzenia wiedzy i efektów profilaktyczno-terapeutycznych, gdy opiera się na dwóch podstawowych zasadach. Pierwsza zasada nakazuje rozpoznanie przejawów zaburzeń zachowania w najwcześniejszych okresach rozwojowych dziecka. Ważne są dwa okresy rozwojowe: 5-6 rok życia oraz 11-12 lat u dziewcząt i 13-14 lat u chłopców. Diagnozy w tych dwóch okresach mogą się wzajemnie weryfikować, tzn diagnoza na etapie wczesnej adolescencji daje szansę ujawnienia jednostek, których objawy z różnych powodów nie zostały zauważone w okresie dojrzałości szkolnej oraz wyeliminowania tych jednostek, których zaburzenia miały charakter okresowy lub zostały przywrócone do normy skutecznymi działaniami terapeutycznymi. Diagnoza w drugim etapie (wczesna adolescencja) może również uchwycić rezultat transformacji podstawowych form zaburzeń, a więc przekształcanie się zaburzeń jawnych (np. agresja) w zaburzenia ukryte (np. kradzieże). Druga zasada zakłada konieczność prowadzenia diagnozy wśród całej populacji dzieci, a więc obejmowania nią nie tyle dzieci o wyraźnych, zaawansowanych przejawach zaburzeń i formach niedostosowania, będących już przedmiotem zainteresowania specjalnych instytucji terapeutycznych, co ogół dzieci w środowiskach naturalnych (rodzina, szkoła, przedszkole). W pierwszym przypadku diagnoza obejmowałaby dzieci już wcześniej wyselekcjonowane na podstawie dotkliwie odczuwanych przez dziecko „problemów” i bezradności ich wychowawców wobec różnorodnych kłopotów wychowawczych, a wiec diagnozowanie mogłoby jedynie potwierdzić lub pogłębić wcześniej postawioną diagnozę. Natomiast dzieci, które przejawiają łagodniejsze formy zaburzeń lub też ich rodzice i wychowawcy nie wykazują większej troski o dziecko, pozostawałyby poza zasięgiem diagnozy, a tym samym byłyby pozbawione szans na profilaktykę i wczesną interwencję terapeutyczną.
(…)
…, w których zaburzenie rozwoju emocjonalno-społecznego znajduje się w fazie początkowej, ale bez interwencji wychowawczej i terapeutycznej prowadzi do zaawansowanych stadiów niedostosowania. W wyniku badań diagnostycznych prowadzonych według powyższych zasad ujawnia się stosunkowo dużą liczbę dzieci, które znajdują się na różnych poziomach procesu zaburzenia osobowości i rozwoju niedostosowania.
Tak wyłoniona liczba…
….
ZACHOWANIA ANTYSPOŁECZNE W KLASYFIKACJACH PSYCHIATRYCZNYCH
Na gruncie psychiatrii odpowiednikiem pojęcia „niedostosowanie społeczne” jest termin „antyspołeczne zaburzenie osobowości”. Zachowania te powoduję cierpienia innych ludzi, natomiast nie wyzwalają cierpienia u jednostki, która przejawia to zachowanie. Antyspołeczne zaburzenie osobowości jest tożsame z socjopatią i możemy go zamiennie używać…
….
Zespół zachowania aspołecznego - niechęć do nauki i pracy oraz unikanie ich włóczęgostwo, nadużywania alkoholu, skłonności do konfliktów, jest to postać „bierna”.
Zespół przestępczości - zagrożenie dla innych osób, niszczenie przedmiotów, wczesne skłonności przestępcze, naruszania prawa, znaczne zagrożenia dla porządku społecznego.
W wersji DSM-IV ważne są dwie części kryteriów diagnostycznych. Pierwsza…
…. Analogicznie do poprzedniej wersji DSM-III-R, system DSM-IV przewiduje trzy stopnie głębokości zaburzeń:
Łagodny: jedynie kilka objawów ponad minimum wymagane do postawienia diagnozy oraz tylko minimalne (lub żadne) obniżenie funkcjonowania społecznego
Umiarkowany: występujące objawy lub obniżenie funkcjonowania plasuje się pomiędzy stopniem łagodnym a poważnym (np. kradzież bez kontaktu z ofiarą, wandalizm)
Poważny: wiele objawów ponad minimum wymagane, znaczne pogorszenie funkcjonowania w domu i w szkole (np. przemoc seksualna, fizyczne okrucieństwo, napad z bronią, kradzież w kontakcie z ofiarą, napady i włamania).
Uwzględniając wiek pojawienia się symptomów DSM-IV wyróżnia dwa specyficzne typy: typ okresu dzieciństwa - pojawienie się co najmniej jednego symptomu (kryterium) przed 10 rokiem życia oraz typ…
… tego zachowania i przez to jest bardziej przydatny do resocjalizacji. Badania jakościowe, preferujące głównie analizę indywidualnych przypadków (metoda biograficzna), wkraczają również na grunt współczesnej kryminologii, czego wyrazem jest „ kryminologia humanistyczna”. Nurt ten stoi w zasadniczej opozycji do dotychczasowej kryminologii i zasadniczą wagę w akcie przestępczym przypisuje procesom wolincjonalnym jednostki, pojmowanej jako homo eligens, a nie powtarzającym się intersubiektywnie obiektem determinantom, możliwym do ustalenia w weryfikowanych, standardowych badaniach według schematy behawiorystycznego. Tak więc również kryminologia humanistyczna dopuszcza diagnozowanie według modelu behawioralnego, gdyż krytykuj…ąc „twardy determinizm” przyjmuje stanowisko umiarkowane i opowiada się za „miękką „wersja determinizmu. Oznacza to, że wyjaśnienia zjawisk na gruncie kryminologii nie może się obejść bez badania przejawów zachowań i to zarówno w wymiarze grupowym, jak i jednostkowym.
Ustosunkowując się do współczesnych nurtów metodologicznych w naukach społecznych i uwzględniając realne możliwości w zakresie obiektywnej diagnozy, należy przyjąć zasadę równoczesnego stosowania zarówno metod ilościowych…
… podziału, natomiast dymensjonalne kwalifikują jednostkę do danego typu ze względu na kwantum nasycenia pewnym wymiarem osobowości, tak jak to ma miejsce w typologii Eysenck'a, gdzie o zakwalifikowaniu do dwóch głównych typów decyduje odpowiednio kwantum dymensji osobowości ekstrawersja-introwersja. Większość znanych typologii ma charakter kategorialny.
TYPOLOGIE NIEDOSTOSOWANIA SPOŁECZNEGO W POLSKIEJ…
… jest koncentrowanie się głównie na problemach nadpobudliwości czy nerwic. K. Dąbrowski (1959) odniósł nadpobudliwość do pięciu sfer: psychoruchowej, afektywnej, sensualnej, umysłowej, wyobraźni. Neurotyczność, najczęściej wyodrębniana jako specyficzna kategoria, w niektórych typologiach jest łączona z innymi typami wadliwego funkcjonowania jednostki. K. Pospiszyl (1973)wyróżniając dwa główne typy…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)