To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Pełnościenne rygle dachowe
Kształtowanie poprzeczne i podłużne rygli pełnościennych
Rygle układów poprzecznych hal są przede wszystkim dźwigarami obciążonymi poprzecznie do swej osi podłużnej. Są to obciążenia od ciężaru własnego rygla i osłon dachowych, klimatyczne (od śniegu i wiatru), a także od urządzeń technologicznych (suwnic, wentylacji itp.) podwieszonych do dachu hali. Obciążenia poziome hali, powodujące występowanie sił podłużnych TY, mają mniejszy wpływ na ukształtowanie przekrojów poprzecznych rygli dachowych. Pełnościenne rygle dachowe są więc elementami prętowymi wytężonym głównie momentami zginającymi Mx i towarzyszącymi im siłami poprzecznymi Vx. Ten rodzaj sił wewnętrznych bezpośrednio wpływa na ukształtowanie przekrojów poprzecznych pełnościennych rygli układów nośnych hal.
W dźwigarach zginanych najczęściej jest stosowany przekrój dwuteowy, co wynika z efektywnego rozmieszczenia masy tego przekroju względem osi obojętnej (oddalenie od osi obojętnej pasów dwuteowników zwiększa nośność tych przekrojów w porównaniu np. ze zwartym przekrojem prostokątnym).
Przy małych i średnich rozpiętościach ram na rygle dachowe są stosowane dwuteowniki walcowane na gorąco (normalne i równoległościenne, rys. 7.2a), o znormalizowanych przekrojach poprzecznych. W takich przypadkach koszt materiału jest mniejszy, a wykonanie rygla łatwiejsze niż dźwigara dachowego o przekroju złożonym (blachownicowym). Wynika to z faktu, iż przy produkcji warsztatowej elementów wysyłkowo-montażowych takich ustrojów wykonuje się jedynie styki montażowe rygli. Wadą jest tu nie zawsze pełne wykorzystanie nośności przekrojów poprzecznych dwuteowników walcowanych. Dlatego niekiedy, w celu lepszego wykorzystania nośności kształtownika, takie rygle wzmacnia się lokalnie przez przyspawanie do pasów nakładek.
Do zalet dwuteowych rygli z kształtowników walcowanych na gorąco zalicza się możliwość wykorzystania ich nośności plastycznej. Dwuteowniki walcowane są w przypadku ich zginania przekrojami klasy 1. Jeśli są spełnione odpowiednie wymagania normowe [98], można takie konstrukcje obliczać z uwzględnieniem plastycznej redystrybucji wytężeń między przekrojami (według modelu analizy plastycznej ustroju). W przypadku konstrukcji statycznie niewyznaczalnych (a takimi zazwyczaj są ramy układów poprzecznych hal) można w modelu obliczeniowym dopuścić do tworzenia się kolejnych przegubów plastycznych w zginanych przekrojach, aż do zamiany ustroju w mechanizm. Wykorzystanie plastycznej rezerwy nośności takich ustrojów prętowych o przekrojach klasy 1. daje znaczące efekty ekonomiczne. W odróżnieniu od analizy sprężystej można wówczas uwzględnić w obliczeniach zarówno zapasy nośności poszczególnych przekrojów poprzecznych, jak i zapasy nośności całego ustroju (siły wewnętrzne wyznacza się według analizy plastycznej, nośności przekrojów zaś z uwzględnieniem plastycznych właściwości materiału). Należy zaznaczyć, że o ile wzrost nośności plastycznej w porównanie do nośności sprężystej pojedynczego przekroju dwu-teowego według [98] wynosi 7%, to w całej konstrukcji ramowej może on sięgać około 30^40%. Obszerne omówienie zagadnień obliczeń statycznych, wymiarowania i projektowania konstrukcji z wykorzystaniem plastycznych właściwości ustroju nośnego (według teorii nośności granicznej) podano m.in. w [6].
(…)
… plastycznych właściwości ustroju nośnego (według teorii nośności granicznej) podano m.in. w [6].
Jeśli przekrój dwuteownika walcowanego nie spełnia wymagań w zakresie stanów granicznych nośności (ma niedostateczną wytrzymałość) lub użytkowania przekroczony jest warunek ugięć), to na rygiel ramy stosuje się blachownicę. Z takim właśnie przypadkiem ma się najczęściej do czynienia w projektowaniu pełnościennych…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)