To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Osadnik gnilny
Ścieki z budynku trafiają do osadnika gnilnego. Jest to zamknięty, szczelny zbiornik, w którym zachodzą wstępne procesy oczyszczania ścieków. Najczęściej stosuje się osadniki z tworzyw sztucznych (głównie z polietylenu o wysokiej gęstości), ze względu na dużą trwałość, odporność na korozję i łatwość montażu. Niekiedy stosowane są także zbiorniki poliestrowo - szklane (tzw. włókno szklane), które są bardziej podatne na uszkodzenia mechaniczne ze względu na mniejszą "plastyczność" surowca, z którego są wykonane. Osadniki mogą być także wykonane z betonu. Osadniki mogą być złożone z jednej lub wielu komór. Do montażu przydomowych oczyszczalni najczęściej stosuje się zbiorniki o budowie jedno-, dwu-, oraz trzykomorowej. Ścieki doprowadzane są do zbiornika przez króciec dolotowy. W osadnikach gnilnych stosowane są kosze filtracyjne. Są one wypełnione kształtkami polietylenowymi i zapobiegają przedostawaniu się części stałych ścieku do pozostałych elementów oczyszczalni. Króciec wylotowy służy do odprowadzenia podczyszczonych ścieków do dalszej części instalacji oczyszczalni. Pokrywa zapewnia możliwość dostania się do osadnika w celu kontroli jego pracy. W osadniku gnilnym, ścieki powinny być przetrzymywane 2-3 doby. Krótszy okres przetrzymywania nie zapewnia właściwego poziomu wstępnego podczyszczenia, a zbyt długie przetrzymywanie powoduje niekorzystny rozwój procesów gnilnych. Osadniki Imhoffa.
W mniejszych oczyszczalniach ścieków funkcję wstępnego klarowania i jednoczesnej fermentacji osadu wstępnego spełniają osadniki Imhoffa. Są one przeznaczone do oczyszczania ścieków bytowo-gospodarczych lub o zbliżonych właściwościach oraz do przeróbki osadów powstających podczas oczyszczania ścieków. Składają się one z osadników poziomych w postaci równoległych komór przepływowych, w których zachodzi właściwa sedymentacja, zespolonych z komorą fermentacji. Łatwo opadające zawiesiny sedymentują w korytach przepływowych skąd ciągle usuwane są do dolnej komory fermentacji przez szczeliny o prześwicie 0,15-0,25 m. Komora fermentacji i komory fermentacji są tak połączone ,że wydzielający się w wyniku fermentacji gaz oraz porywane przez pęcherzyki gazu cząstki osadu nie mogą się dostać do komór przepływowych. Pojemność użytkowa komór przepływowych powinna zapewnić maksymalne usunięcie zawiesin łatwo opadających. Minimalny czas przepływu ścieków powinien wynosić 1,5-2 h. Dopływ ścieków do koryt przepływowych realizowany jest za pomocą krawędzi przelewowej o długości równej szerokości komory. Odprowadzenie sklarowanych ścieków realizowane za pomocą przelewu na końcu komory przepływowej. W przypadku stosowania kilku równoległych koryt przepływowych istnieje równomierny podział ścieków na poszczególne koryta. Kształt koryt przepływowych jest na ogół trójkątny lub w górnej części prostokątny, a dolnej trójkątny. Szerokość jednego koryta nie przekracza 2,5 m., a jego głębokość użyteczna 2,0 m. Odległość pomiędzy sąsiednimi korytami jest większa niż 0,5 m. W dnie koryt przepływowych znajduje się szczelina o szerokości 0,15-0,2 m. przesłonięta od dołu w ten sposób by zapobiec odwrotnemu przepływowi gazu fermentacyjnego.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)